Papieska zachęta z końca 1994 r. wyrażona w liście apostolskim Tertio millennio adveniente do zaangażowania się wiernych na rzecz uwolnienia biednych krajów z ciężaru obciążenia długami zagranicznymi zaowocowała wielu inicjatywami ze strony Kościoła. Pierwszym osiągnięciem było to, że problem długów zagranicznych wielu państw został uznany za temat, którym koniecznie trzeba się zająć. Następnym etapem tego działania były konkretne inicjatywy państw udzielających pożyczek i należących do tzw. Grupy Siedmiu (najbardziej uprzemysłowionych krajów) na rzecz oddłużenia. Działania takie zostały podjęte nie tylko w krajach europejskich, ale również i w USA, Kanadzie oraz Japonii. Ze strony katolickich organizacji charytatywnych szczególnie zaangażowane są w te inicjatywy, Papieska Rada Justitia et Pax, Caritas Internationalis i Misereor. Przede wszystkim kampania Papieskiej Rady Justitia et Pax w swych rozmowach na temat długów zagranicznych krajów ubogich ze Światowym Bankiem i Międzynarodowym Bankiem Rozwoju podkreśla następujące motywy przemawiające za oddłużeniem: solidarność, współodpowiedzialność, zaufanie, sprawiedliwy podział dóbr stworzonych przez Boga, uczestnictwo biednych w tych dobrach, całościowe rozwiązanie tego problemu.

Wiadomo, że obecnie zadłużenia krajów tzw. Trzeciego Świata wynosi dużo ponad 2100 miliardów dolarów amerykańskich. Już w roku 1966 Bank Światowy zestawił listę 41 najbardziej zadłużonych krajów świata, wśród których było wówczas 2/3 krajów afrykańskich. Muszą one przeciętnie za każde udzielone 100 dolarów zwracać około 108 dolarów, tak że w efekcie kraje te wciąż coraz bardziej się zadłużają nie mogąc wyjść z tego zamkniętego "diabelskiego koła" i nie mają żadnej nadziei na przyszłość. Przyczyny takiego stanu nie są powodowane przez zwykłych obywateli tych krajów, lecz przez tych, którzy tych pożyczek udzielają i którzy je bezpośrednio pobierają. W pierwszym przypadku dzieje się to w wyniku narzucania przez pożyczkodawców wysokiej stopy procentowej, by bogatym krajom Północy opłacało się inwestować w krajach ubogich. Zaś pożyczkobiorcy podejmują działania prestiżowe dla własnych często osobistych interesów, poprzez które niewiele pomagają ludziom rzeczywiście będącym w potrzebie.

Zmniejszenie długów krajów ubogich, które w zamian muszą spełniać określone warunki (jak to zostało ustalone w 1988 r. w Toronto) w rzeczywistości nie wprowadza żadnej rzeczywistej poprawy. W zasadzie chodzi o to, by zagwarantować spłatę długu, ale nowe zróżnicowanie cen powiększa tylko zadłużenie do niewyobrażalnych wielkości. Właściwie jedynym wyjściem z tej sytuacji jest umorzenie długów. W obliczu Roku 2000 w ponad 60 krajach podjęte zostały liczne inicjatywy mające na celu umorzenie długów państw ubogich. Organizacje te domagają się, aby rządy bogatych krajów darowały długi najbardziej zadłużonych i pomogły zorganizować środki do walki z biedą a także przyczyniły się do poprawy warunków zdrowotnych i szkolenia pośród ludzi koniecznie potrzebujących pomocy. Poza tym winni być pociągnięci do odpowiedzialności ci wszyscy, którzy z takiej sytuacji biednych krajów posiadali korzyści materialne oraz należy ich zobowiązać do zwrócenia tych pieniędzy owym krajom, które w taki sposób zostały oszukane i wykorzystane. Tylko pod takimi warunkami może Jubileuszowy Rok 2000 stać się podstawą do nadziei na lepszą przyszłość.

Podczas obrad szczytu gospodarczego siedmiu najbardziej uprzemysłowionych państw oraz Rosji w Kolonii w połowie roku 1999 państwa te porozumiały się tam co do oddłużenia 33 biednych krajów o finansowe zobowiązania w wysokości 70 miliardów dolarów amerykańskich i wykorzystania tych środków poprzez Międzynarodowe Fundusze Walutowe na środki żywnościowe, edukacyjne i zdrowotne. W wielu państwach Kościoły, jak również kościelne i prywatne a także państwowe organizacje zaangażowały się na rzecz inicjatyw w sprawie "Oddłużenia 2000". Oczywiście, że ta akcja odwołuje się na gruncie religijnym do biblijnej tradycji izraelskiego prawa "Roku Jubileuszowego". Mianowicie każdego pięćdziesiątego roku poprzez sygnał z baraniego rogu otwierano jubileusz, który był rokiem darowania długów. Wierzytelności miały być skreślone, w sytuacji konieczności oddana w zastaw lub sprzedana ziemia winna być zwrócona pierwotnemu właścicielowi i niewolnicy musieli otrzymać wolność (por. Kpł 25, 10-11). W nawiązaniu do tej właśnie biblijnej tradycji kierowane są apele o natychmiastowy program umożliwiający zwolnienie z długów będących nie do uniesienia przez wiele biednych krajów. Nie chodzi jednak o zwykłe przeniesienie reguł mających miejsce w Izraelu z racji jubileuszowego roku, lecz o wykorzystanie określonego doświadczenia zawartego w Piśmie Świętym a związanego z zagrożeniem podziałami społeczności.

Postulaty zmniejszenia lub całkowitego umorzenia zadłużenia zagranicznego państw ubogich wysuwają różnego rodzaju organizacje i stowarzyszenia, które przeprowadzają akcję pod hasłem Jubilee 2000 Debt Campaign, mającą na celu pozyskanie światowej opinii publicznej na rzecz tego postulatu. Współczesny Piotr podkreśla, że "w Biblii Jubileusz był czasem, w którym cała wspólnota miała starać się o przywrócenie w relacjach międzyludzkich pierwotnej harmonii, nadanej stworzeniu przez Boga i zburzonej przez grzech człowieka. Ten czas miał przypominać, że świat, w którym żyjemy, nie jest naszą własnością, ale owocem miłości Boga. Jako ludzie jesteśmy tylko wykonawcami planu Bożego. Podczas Jubileuszu brzemiona, które przygniatały i spychały na margines społeczeństwa jego najsłabszych członków, miały zostać usunięte, aby wszyscy mogli zgodnie dzielić nadzieję na nowy początek, zgodnie z Bożym planem" (Jan Paweł II, W sprawie rozwiązania problemu zadłużenia. Przemówienie Ojca Świętego do przedstawicieli "Jubilee 2000 Debt Campaign" [23. 09. 1999], OsRomPol 20[1999], nr 11, s. 25-26).

Wydawać by się mogło, że ta sprawa bezpośrednio nas nie dotyczy, lecz Wielki Jubileusz Roku 2000 zobowiązuje również nas do rachunku sumienia i pytania o darowanie długów czy przynajmniej częściowe ich umorzenie wobec naszych dłużników, którzy swoich zobowiązań nie mogą spłacić. Oczywiście, że nie chodzi tu tylko o sprawy materialne, ale również o inne dziedziny codziennego życia, w których jako dzieci Jednego Boga Ojca jesteśmy wzywani, abyśmy innym przebaczyli i darowali jak nam Bóg przebacza i daruje.