Panie, obdarz mnie zmysłem humoru.
Daj mi łaskę rozumienia się na żartach,
ażebym zaznał w życiu trochę szczęścia,
a i innych mógł nim obdarzać.
(Tomasz More)

Pan Bóg jest nieskończonym Miłosierdziem. Dawidowi przebaczył cudzołóstwo i morderstwo, celnikowi - zdradę. Przestępcy wiszącemu obok na krzyżu powiedział: "Dziś ze Mną będziesz w raju". Są jednak sprawy, które "przeszkadzają" Panu Bogu w obdarowaniu człowieka miłosierdziem i przebaczeniem. Taką przeszkodą może być śmiertelna powaga albo przekonanie o swojej wyjątkowej ważności. Pan Bóg jest wówczas jakby " bezsilny". Nasze wysokie mniemanie o sobie jest "niepoważne" i "niedorzeczne" w obliczu Boskiego majestatu. Nadmierne przekonanie o własnej ważności utrudnia bowiem widzenie siebie i świata we właściwym świetle i właściwych proporcjach. To z kolei krępuje rozwój ludzkiej osobowości i wiary. Wiara wyraża się w radości z odkrywania miłości Pana Boga. Tej miłości można się powierzyć i na niej oprzeć. Konsekwencją zaprzyjaźnienia się z Bogiem jest optymizm, pogodne usposobienie i radość życia. Pretensje do Stwórcy Wszechrzeczy - absolutnej Doskonałości - stają się śmieszne, gdy popatrzy się na siebie w świetle wiary.
Cyprian Norwid powiedział: "Nie trzeba gorzknieć, bo złe tego chce". Warto zdać sobie sprawę z tego, że szatan - wróg wszelkiej radości i szczęścia - często zatruwa człowieka smutkiem. Spojrzenie na świat z humorem oczyszcza człowieka w pewnym sensie z tej diabelskiej trucizny. Poczucie humoru to zdolność dostrzegania dobrych stron życia oraz przyjmowanie tego, co zasmuca, w sposób pogodny i z wyrozumiałością.
Poczucie humoru pomaga w rozsądnym zmierzeniu się z innym przeciwnikiem, jakim jest wysokie mniemanie o samym sobie. Ten bożek również może być śmiertelnie poważny i bezwzględny. Łatwo można go urazić. Przecież wszystko to, kim jestem, czym się martwię, o co się tak troszczę, jest śmieszne wobec tej jedynej rzeczywistości, którą jest sam Pan Bóg. Dlaczego własne sprawy uważam za najważniejsze, a spotykane problemy przeżywam z tak dużym ładunkiem emocji? Dlaczego jestem tak śmiertelnie poważny? Przecież wystarczy spojrzeć na nie z odrobiną dystansu, a życie będzie bardziej pogodne i bogate w radość. Człowieka mającego wielkie mniemanie o sobie może "postawić na ziemi" poczucie humoru. Tak naprawdę - to z wyjątkiem Pana Boga wszystko jest bardzo mało ważne. Moja praca, plany i trudności, polityka i to, co dzieje się w moim środowisku - wszystko w zestawieniu z wartością, jaką jest Bóg, to proch i pył. Prochem jestem ja sam i to, do czego się przywiązałem, czym się zamartwiam. Po śmierci pozostanie po mnie garść prochu. Może nawet ten proch potraktowany zostanie w sposób niepoważny.
Nastolatka Ewa opowiedziała o swoim zaniepokojeniu, jakiego doznała, uczestnicząc w pogrzebie. Na przygotowanym dużym katafalku nie było trumny. Po pewnym czasie zauważyła malutką, w kształcie szkatułki, urnę. Skojarzyła to sobie z reklamą kostki margaryny, którą położył ktoś na dużym stole. Zaczęła się śmiać. Reakcja najbliżej stojących osób nie mogła jej uciszyć.
Człowiek o pogodnym usposobieniu, z poczuciem humoru, potrafi zobaczyć siebie w prawdzie. Zauważy swoją naiwność, to że troszczy się o byle głupstwo, ma wiele problemów uniemożliwiających mu dostrzeżenie piękna i prawdziwej wartości świata, niszczy swoje zdrowie dla zdobycia czegoś, co może okazać się bez wartości. Trudna umiejętność podchodzenia do otaczającej nas rzeczywistości z humorem - wymagająca niekiedy nawet heroizmu - ułatwia ustawienie we właściwych proporcjach dwu rzeczywistości: Pana Boga i samego siebie. Wtedy możliwe staje się stwierdzenie, że naprawdę w życiu ważny jest tylko sam Bóg.
Św. Teresa mówiła o sobie jako o małym ziarenku piasku, o takim małym nic, o które nie warto zbyt wiele się troszczyć, martwić i niepokoić. "Módl się - prosiła Święta - aby ziarnko piasku stało się atomem, wrażliwym jedynie na spojrzenie Jezusa!".