29 listopada 1633 r. we Francji powstało Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego aO Paulo, popularnie znane jako siostry szarytki (od francuskiego słowa "chariteM" - miłość, miłosierdzie) . Na usilną prośbę pary królewskiej Marii Ludwiki Gonzagi i Jana Kazimierza święci założyciele - św. Wincenty aO Paulo i św. Ludwika de Marillac w 1652 r. wysłali do Polski trzy siostry szarytki. Zamieszkały one w Warszawie, aby tam opiekować się porzuconymi dziećmi i chorymi ludźmi. Zakładały sierocińce, przytułki, ochronki, pracowały w szpitalach.
W 1730 r. Siostry Miłosierdzia zostały sprowadzone z Warszawy do Lublina przez Jadwigę Niemyską z Tomisławic, podsędkową lubelską. Otrzymały na własność kamienicę przy ul. Złotej 59 i przejęły lubelski szpital pw. św. Łazarza przy ul. Podwale. 20 maja 1736 r. biskup krakowski Aleksander Lipski dokonał otwarcia szpitala. W 1826 r. Urząd Miasta Lublina przeniósł Szpital Sióstr Miłosierdzia na ul. Staszica 16, do klasztoru Karmelitanek, których zakon uległ wcześniej kasacji. Siostry przejmowały odpowiedzialność za funkcjonowanie nowych oddziałów szpitalnych w różnych rejonach miasta, a także powstających nowych placówek. Siostry Miłosierdzia zapewniały mieszkańcom domów dziecka całoroczną opiekę, organizując im także wypoczynek wakacyjny. Temu celowi służył dom w Kazimierzówce (obecnie nieistniejący) oraz dom sióstr szarytek w Krężnicy, wybudowany w 1931 r. W latach 1939-45 przebywali w Krężnicy alumni lubelskiego Seminarium Duchownego, usunięci przez okupanta ze swego gmachu. W latach powojennych dom pełnił funkcję młodzieżowego akademika KUL. Od roku 1980 mieszkają tam księża studenci - doktoranci KUL. Podczas letnich wakacji siostry organizują w Krężnicy obozy dla dzieci z rodzin dotkniętych różnymi trudnymi sytuacjami życiowymi.
Inną placówką prowadzoną przez Siostry Miłosierdzia od 1933 r. jest dom przy ul. Dolnej 3 Maja 4 w Lublinie. Początkowo prowadzona była tutaj działalność dobroczynna dla ubogich z miasta. Urządzono szwalnię dającą zatrudnienie biednym kobietom, wydawano ok. 200 obiadów dziennie. Do 1952 r. w domu tym przebywały dzieci opuszczone i sieroty. W 1952 r. decyzją władz państwowych została założona placówka wychowawcza dla 40 dziewcząt specjalnej troski. Obecnie mieści się tu Specjalny Ośrodek Wychowawczy.
Dynamiczna i owocna posługa Sióstr Miłosierdzia została w znacznym stopniu ograniczona w latach pięćdziesiątych. Odebrane zostało siostrom prawo do posługi chorym w szpitalach i w domach dziecka. Siostry podjęły inne formy niesienia pomocy potrzebującym. Odtąd pracują jako siostry parafialne: odwiedzają chorych w ich domach, organizują punkty pomocy materialnej dla ubogich, pracują jako katechetki, zakrystianki. W ostatnich latach istnieje pilna potrzeba angażowania się w różne obszary współczesnego ubóstwa.
Szczególną posługą siostry szarytki objęły mieszkańców Starego Miasta, na terenie którego przebywają już od 1730 r. Siostry Miłosierdzia z domu przy ul. Staszica 16 pracują w dwóch świetlicach istniejących przy parafii archikatedralnej. Są to Świetlica Opiekuńczo-Wychowawcza, służąca dzieciom i młodzieży, oraz Świetlica Jubileuszowa - miejsce dziennego pobytu dla starszych i samotnych mieszkańców Starego Miasta.
Miejscem, w którym siostry szarytki objawiają Boga kochającego każdego w sposób niepowtarzalny, są także szkoły. Dwie siostry pracują jako katechetki. Jedna z nich jest zaangażowana w doradztwo metodyczne dla nauczycieli religii. Jest również ekspertem do spraw awansu zawodowego nauczycieli. Oprócz działań i posług zorganizowanych, które siostry szarytki pełnią zgodnie ze swoją misją, z gotowością zaradzają także najpilniejszym potrzebom bliźnich, proszących o pomoc.
Serdecznie zapraszamy do wspólnej modlitwy dziękczynnej za 350 lat służby w Polsce Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. 17 marca 2002 r. o godz. 11.30 abp Józef Życiński odprawi Mszę św. Jubileuszową w świątyni archikatedralnej w Lublinie, ul. Królewska 10.