Na depresję cierpi wielu ludzi, jeszcze większej liczbie przydarzają się w ciągu życia stany depresyjne, okresy smutku i utraty naturalnej żywotności. Prawie wszyscy miewamy stany obniżenia nastroju.
Według Antoniego Kępińskiego, głównymi cechami świata depresyjnego są ciemność i ciężkość. W depresji chory jakby zapada się w ciemność. Jak w czeluści oddziela go od świata czarna ściana. Czarna
jest przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W depresyjnej ciemności wszystko staje się chaotyczne, małe sprawy ulegają wyolbrzymieniu, człowiek błądzi, nie wie, co wybrać, na co się zdecydować, gdyż
normalne proporcje wskutek zmiany kolorytu uległy przekształceniu. W każdej depresji zanika zdolność rzutowania w przyszłość, jawi się ona jako przysłowiowa czarna ściana nie do przebicia. Natomiast przeszłość
jawi się choremu jako pasmo ciemnych wydarzeń obciążających go poczuciem winy.
W depresji samo poruszanie się, wykonywanie prostych czynności, a nawet oddychanie może sprawiać ból psychiczny. Cierpienie depresyjne powoduje, że osoba wcześniej aktywna i towarzyska zmienia się
całkowicie. Proste czynności, takie jak: wstanie z łóżka, umycie się, ubranie, zrobienie śniadania, wymagają niewyobrażalnego wysiłku i pochłaniają wiele czasu. Chory odczuwa obok smutku osłabienie, zmęczenie.
Pojawiają się objawy świadczące o zaburzeniach funkcjonowania układu nerwowego: kłopoty ze snem, zmiany dobowego rytmu aktywności, zaburzenia popędu płciowego i łaknienia oraz inne dolegliwości cielesne.
Często zgłaszaną dolegliwością jest bezsenność. Chorzy mniej śpią, budzą się wcześnie nad ranem i nie mogą ponownie zasnąć. Dla depresji dość typowe jest odwrócenie dobowego rytmu aktywności. Poranki
są najgorszą porą dnia, wtedy dolegliwości są najbardziej nasilone. Dopiero po południu i wieczorem nastrój ulega poprawie, zmniejsza się cierpienie i zwiększa aktywność.
Depresji towarzyszy brak apetytu i utrata masy ciała. Czasem, gdy depresji towarzyszy lęk i niepokój, dzieje się odwrotnie, chory objada się (przeważnie wieczorem i w nocy). W ten sposób stara się
złagodzić dręczący go niepokój.
Osoby chore na depresję cechuje brak wiary we własne możliwości, obniżona samoocena, samooskarżanie oraz poczucie winy.
Przejawem depresji mogą być myśli i tendencje samobójcze. Wynika to z tego, że chory nie widzi nadziei wyjścia z sytuacji.
Warto podkreślić, że depresja to rozpoznanie medyczne, jest więc stanem, który wymaga leczenia. Jeżeli podejrzewacie u bliskiej osoby depresję, nakłońcie ją do wizyty u lekarza psychiatry, psychologa
lub lekarza rodzinnego. Nie można udzielać rad typu: "weź się w garść", "otrząśnij się", "inni mają gorzej". Depresja nie jest przejawem złej woli czy słabego charakteru. Leczenie depresji jest leczeniem
farmakologicznym, a uzupełnieniem jest psychoterapia. Polega ona na stosowaniu różnych psychologicznych form oddziaływania. Skuteczność leczenia depresji zależy w dużej mierze od wsparcia rodziny i przyjaciół.
Na koniec pamiętajmy - depresja jest uleczalna.
Pomóż w rozwoju naszego portalu