Ps 135 [134], 1-12
z Nieszporów na piątek III tygodnia
Audiencja generalna, 28 września 2005 r.

1. Mamy przed sobą pierwszą część Psalmu 135 [134], hymnu o charakterze liturgicznym, zbudowanego z aluzji, odniesień i odwołań do innych tekstów biblijnych. Liturgia bowiem często buduje swoje teksty, czerpiąc z wielkiego dziedzictwa Biblii, bogatej w tematy oraz modlitwy towarzyszące drodze wierzących.
Przyjrzyjmy się teraz modlitewnemu wątkowi pierwszej części (por. Ps 135 [134], 1-12), która otwiera się szerokim i pełnym pasji zaproszeniem do uwielbiania Pana (por. w. 1-3). Apel skierowany jest do „sług Pańskich, tych, którzy stoją w domu Pańskim, na dziedzińcach domu Boga naszego” (por. w. 1-2).
Panuje tu żywa atmosfera kultu, który sprawowany jest w świątyni, w uprzywilejowanym i wspólnotowym miejscu modlitwy. W niej doświadcza się w sposób skuteczny obecności „naszego Boga”, Boga „dobrego” i „umiłowanego”, Boga wybrania i przymierza (por. w. 3-4).
Po zaproszeniu do uwielbienia głos solisty proklamuje wyznanie wiary, które rozpoczyna się formułą „Wiem” (w. 5). Credo to stanowi treść całego hymnu, który jawi się jako proklamacja wielkości Boga (por. w. 5), wyrażająca się w Jego cudownych dziełach.

2. Boża wszechmoc objawia się nieustannie w całym świecie - „na niebie i na ziemi, na morzu i we wszystkich głębinach”. On stwarza chmury, błyskawice, deszcz i wichry, przedstawione jakby zamknięte w „komorach” czy zbiornikach (por. w. 6-7).
Jednakże celebrowany jest w tym wyznaniu wiary inny aspekt Bożego działania. Chodzi o cudowne interwencje w historii, gdzie Stwórca objawia oblicze Odkupiciela swojego ludu oraz Pana wszechświata. Przed oczami Izraela zgromadzonego na modlitwie przesuwają się wielkie wydarzenia czasu wyjścia z Egiptu.
Mamy przed sobą syntetyczne i zwięzłe wspomnienie „plag” Egiptu oraz kar zesłanych przez Pana dla ugięcia się ciemiężyciela (por. w. 8-9). Później przywołuje się zwycięstwa, jakie odniósł Izrael po długiej wędrówce przez pustynię. Zostają one przypisane potężnej interwencji Boga, który „poraził wiele narodów i zgładził królów potężnych” (w. 10). W końcu mamy tak oczekiwany i wyglądany cel - ziemię obiecaną: „A ziemię ich dał w posiadanie, w posiadanie Izraela, swojego narodu” (w. 12).
Boża miłość staje się konkretna i niemal namacalna w historii, ze wszystkimi jej przykrymi i radosnymi wydarzeniami. Liturgia ma za zadanie czynić Boże dary zawsze obecnymi i skutecznymi, przede wszystkim w wielkiej celebracji paschalnej, która jest fundamentem wszystkich innych uroczystości i stanowi najwyższy przykład wolności i zbawienia.

3. Podejmujemy ducha Psalmu i jego uwielbienie Boga, przywołując go głosem św. Klemensa Rzymskiego, tak jak rozbrzmiewa on w długiej modlitwie końcowej jego Listu do Koryntian. Zauważa on, że jak w Psalmie 135 [134] pojawia się oblicze Boga Zbawiciela, tak Jego opieka, której zaznali już wcześniej starożytni ojcowie, teraz przychodzi do nas w Chrystusie: „O, Panie, niech zajaśnieje Twoje oblicze nad nami, dla naszego dobra w pokoju. Chroń nas Twą potężną prawicą i zachowaj od wszelkiego grzechu oraz wybaw nas od tych, którzy niesłusznie nas nienawidzą. Udziel zgody i pokoju nam oraz wszystkim mieszkańcom ziemi, jak udzieliłeś jej naszym ojcom, gdy pobożnie Cię wzywali w wierze i prawdzie... Ty jeden tylko możesz uczynić dla nas to wszystko, a nawet o wiele większe dobrodziejstwa. Tobie też dziękujemy przez wielkiego Kapłana i Opiekuna naszych dusz, Jezusa Chrystusa, przez którego niech będzie Tobie chwała i uwielbienie z pokolenia na pokolenie i na wieki wieków. Amen” (60, 3-4; 61, 3: Collana di Testi Patristici, V, Rzym 1984, s. 90-91).

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach OSPPE