Włodzimierz Rędzioch: - Jak zrodziła się Pańska miłość i pasja do sztuki?
Prof. Antonio Paolucci: - Pochodzę z rodziny antykwariuszy, dlatego od dzieciństwa żyłem wśród dzieł sztuki. Moja miłość do sztuki zrodziła się właśnie w ten sposób - w rodzinie.
- W grudniu 2007 r. Benedykt XVI mianował Pana Profesora dyrektorem Muzeów Watykańskich. Jaka była Pańska reakcja na papieską decyzję?
Pomóż w rozwoju naszego portalu
- Oczywiście, było to dla mnie wielkie wyróżnienie. Na świecie i we Włoszech jest bardzo wielu znanych i wybitnych historyków sztuki i archeologów, dlatego wybór Papieża bardzo mi pochlebia. Mam nadzieję, że zasługuję na jego zaufanie.
- Czym różnią się Muzea Watykańskie od innych wielkich muzeów świata?
- Przede wszystkim chciałbym podkreślić bardzo ważny fakt - mówimy o „Muzeach Watykańskich”, a nie o „Muzeum Watykańskim”.
Reklama
- Dlaczego używamy liczby mnogiej?
- Za nazwą „Muzea Watykańskie” kryje się wiele sekcji, które są prawdziwymi muzeami. Mamy zatem Muzeum Etruskie, Muzeum Egipskie (ważna kolekcja zabytków egipskich), Muzeum Etnograficzne, w którym zgromadzono świadectwa kultur pozaeuropejskich (afrykańskich, azjatyckich, Ameryki Łacińskiej), Muzeum Archeologiczne, w którym znajduje się największy na świecie zbiór starożytnych rzeźb greckich i rzymskich (jest ich prawie 10 tys.!), Pinakoteka z dziełami malarstwa włoskiego i europejskiego. Mamy także atrakcje, które zna cały świat: Kaplicę Sykstyńską i Stanze di Raffaello. Należy wspomnieć również kolekcję sztuki współczesnej, którą zgromadził Paweł VI (ten światły i wyrafinowany papież zdawał sobie sprawę z rozdziału między sztuką a Kościołem, do którego doszło w XIX wieku, i podjął się bardzo trudnego zadania pogodzenia sztuk pięknych z Kościołem; tym bardziej że przez wieki Kościół we Włoszech był największym protektorem artystów).
To wszystko najlepiej tłumaczy różnorodność zabytków sztuki zgromadzonych w Muzeach Watykańskich, które pochodzą z różnych cywilizacji i epok. Można tutaj zobaczyć mumie egipskie i freski Michała Anioła, wazy etruskie i rzeźby rzymskie.
- Jakie są największe problemy Dyrektora Muzeów Watykańskich?
- Moim najważniejszym zadaniem jest unaocznienie specyfiki Muzeów Watykańskich: z jednej strony ich różnorodności, z drugiej - ich katolickiej tożsamości. Największym problemem natomiast jest olbrzymia liczba ludzi, którzy każdego dnia odwiedzają Muzea (w 2008 r. było ich 4,5 mln). Musimy ich nie tylko przyjąć, ale i zadbać, by coś z tej wizyty zrozumieli i zapamiętali.
- Jakie dzieło sztuki przechowywane w Muzeach Watykańskich najbardziej się podoba ich Dyrektorowi?
- Najdroższym mi dziełem sztuki jest dekoracja sal Rafaela (Stanze di Raffaello), freski jak ten, który przedstawia Szkołę Ateńską.
- Kto, według Pana Profesora, jest największym artystą wszechczasów?
- Jestem przekonany, że największym artystą - może nie wszystkich czasów, lecz ostatniego tysiąclecia - był Rafael z Urbino.
- Turysta odwiedzający Rzym ma z reguły do dyspozycji pół dnia na zwiedzanie Muzeów Watykańskich. Oczywiście, w tak krótkim czasie nie można nawet przejść przez wszystkie sale Muzeów. Co więc należy koniecznie zobaczyć w Muzeach? Jakie są rady Dyrektora?
- Mając do dyspozycji pół dnia, turysta powinien zobaczyć rzeczy najważniejsze. Powinien zacząć od Dziedzińca Oktagonalnego, by zobaczyć arcydzieła sztuki grecko-rzymskiej (Grupa Laokoona i Apollo Belwederski), musi pójść do tzw. Nowego Skrzydła (Braccio Nuovo), jednego z najbardziej sugestywnych i fascynujących pomieszczeń muzealnych, powinien zajrzeć do Pinakoteki i zatrzymać się przed „Złożeniem z Krzyża” Caravaggia i „Przemienieniem Pańskim” Rafaela, musi poświęcić trochę czasu na sale Rafaela (nie można nie zobaczyć takich fresków, jak „Szkoła Ateńska” czy „Msza św. w Bolsena”); oczywiście musi zobaczyć Kaplicę Sykstyńską, lecz powinien odwiedzić także Muzeum Piusa i Klemensa (Museo Pio-Clementino).
Jeżeli komuś uda się zobaczyć choćby tylko wspomniane powyżej arcydzieła, wyjdzie z Muzeów Watykańskich ubogacony i będzie miał co wspominać.
Prace konserwatorskie na Placu św. Piotra
Na Placu św. Piotra rozpoczęły się prace konserwatorskie przy kolumnadzie, wzniesionej tam trzy i pół wieku temu przez Gian Lorenzo Berniniego. Już od kilku miesięcy pielgrzymi mogą zauważyć przykryte rusztowania w końcowej części jej lewego półkola. Podjęto tam badania rozpoznawcze, a już wkrótce remont obejmie całość zabytku. Prace potrwają cztery lata - informuje na łamach dziennika „L’Osservatore Romano” dyrektor Muzeów Watykańskich prof. Antonio Paolucci.
Remont wykona firma Navarra Costruzioni pod kierunkiem watykańskich służb technicznych i zarządu Muzeów. Obejmie on m.in. kontrolę zadaszenia i odpływu wody, usunięcie zanieczyszczeń, a także pozostałości remontów niewłaściwie wykonanych oraz wzmocnienie powierzchni. Dyrektor Muzeów Watykańskich przypomina, że projekt Berniniego zatwierdził w 1657 r. papież Aleksander VII. Mimo iż artysta był wówczas bardzo zajęty, bo cieszył się międzynarodową sławą i pracował równocześnie w Paryżu dla Ludwika XIV, zdołał ukończyć kolumnadę z zadaszeniem w ciągu tylko 10 lat. Liczy ona 284 kolumny. Do projektu należały również figury świętych zwieńczające kolumnadę. Bernini zlecił ich wykonanie grupie rzeźbiarzy. Jest ich łącznie 140. W sześć lat po kolumnadzie była już gotowa ponad połowa z nich, a ostatnie powstały w 1702 r.