Ukochani Diecezjanie,
Bracia w kapłaństwie i wszyscy Świeccy!

1. Rozpoczynamy nowy rok duszpasterski

Dobiega końca pięcioletni program duszpasterski, ukierunkowany na budzenie, podtrzymanie i rozwój nadziei. W obliczu licznych nieszczęść, ciągle gdzieś rozlewanej krwi, mając też na uwadze tysiące ludzi umierających z głodu, nie jest łatwo głosić nadzieję. Nie przychodzi też łatwo umacnianie jej i zakorzenianie na przyszłość. A jednak innego wyjścia nie ma. Natomiast czas adwentowy jest okresem liturgicznym, który w sposób szczególny odwołuje się do nadziei.
Oto bowiem obietnica dana przez Pana Boga w raju, tuż po grzechu pierworodnym, ma się już wkrótce spełnić. Zapowiadany Odkupiciel ma przyjść na ziemię. Stąd to w Liturgii świętej z upływem każdego tygodnia coraz wyraźniej daje się odczuwać bliskość narodzin Pana Jezusa, Syna Bożego. On przybędzie na ziemię, aby przypomnieć ludziom o ich szczególnym powołaniu, aby z nową mocą ukazać wszędzie obecną miłość Ojca do swoich dzieci, czyli do nas.
Prorok Jeremiasz wyraźnie o tym mówi: „Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu” (Jr 33, 14). Ta zaś zapowiedź dotyczy naszego Odkupienia. Ludzie więc nie mogą być obojętni i trwać w duchowym marazmie. Powinni zacząć zwracać się ku sprawiedliwości i prawu, a wówczas staną się jakby nowym Jeruzalem, które otrzyma nową nazwę „Pan naszą sprawiedliwością”.
I tak się stało wraz z przyjściem Chrystusa. Ale na tym nie koniec. Wraz ze śmiercią i zmartwychwstaniem Pana Jezusa ludzie znaleźli się w nowej rzeczywistości, o której to pisze św. Paweł w Drugim Liście do Tesaloniczan, jakby równocześnie gorąco się modląc: „Pan niech pomnoży liczbę waszą i niech spotęguje waszą wzajemną miłość dla wszystkich” (2 Tes 3, 12). Przyjście bowiem Chrystusa na ziemię, według proroka Jeremiasza, skierowało ludzką uwagę na potrzebę prawa i sprawiedliwości. Odkupienie natomiast otwiera nas na miłość. Jest to ważny krok ku przyszłości, gdyż daje gwarancję naszej nadziei na szczęście wieczne, czyli tak naprawdę na pewne i trwałe uczestnictwo w miłości.
I z tego to względu ostatni rok programu poświęconego naszemu odnajdywaniu się w nadziei zaprasza nas do świadczenia o miłości.

2. Bądźmy świadkami Miłości

W ciągu minionych 4 lat zabiegaliśmy o to, aby przywracać nadzieję ubogim w duchu i na niej budować oraz rozwijać nasze powołanie, gdyż dzięki temu życie ludzkie na wszystkich swoich etapach zostanie ubezpieczone, mając pewną nadzieję na zaistnienie i rozwój. O urzeczywistnianiu zaś celu życia mówi obecny rok, gdyż ono może się dokonać jedynie w miłości.
Miłość zaś potrzebuje prawdy. Najpierw jest niezbędna prawda o nas samych, na straży której stoi sumienie. Jej przejawem zewnętrznym jest szczerość w naszym myśleniu i postępowaniu. Niestety, żyjemy w czasach, kiedy ludzie, zwłaszcza na stanowiskach, nie mówiąc o licznych środowiskach dziennikarskich, dość oszczędnie postępują w zgodzie ze szczerością.
Miłość potrzebuje również prawdy, dotyczącej wszelkich relacji międzyludzkich. A w tym wszystkim postrzegamy nawet jeszcze bardziej oszczędne postępowanie w zgodzie z prawdą. Wiele osób broni się tym, że wykraczają jedynie przeciw prawu stanowionemu, w ten sposób potwierdzając fakt słabości tego prawa i jego bezsilności, zwłaszcza jeżeli jest tworzone w oderwaniu od Bożych przykazań.
O tym wszystkim przypomina nam Ojciec Święty Benedykt XVI w encyklice „Caritas in veritate” (Miłość w prawdzie). I dlatego apeluję do wszystkich sióstr i braci katolików, a nawet wszystkich mieszkańców naszej diecezji, aby przeczytali tę encyklikę. Inaczej nasze narzekania na słabe ustawodawstwo, na niesprawiedliwość, która daje o sobie znać dzięki dużym lukom prawnym, i na inne nadużycia będą jedynie zwyczajnym marudzeniem. A nieuczciwość będzie się umacniała i poszerzała. Aktywnej postawy względem tych niedostatków wymaga miłość bliźniego.
Według św. Pawła, mamy zabiegać o to, aby nasza miłość ulegała spotęgowaniu, czyli stawała się coraz bardziej aktywna, widoczna w życiu, czytelna w różnych naszych działaniach. Tego się należy spodziewać po każdym świadku miłości.

3. Miłość potrzebuje struktur

Miłość w obecnej dobie może napotykać na liczne trudności, które płyną nie tylko z egoizmu jednostek, ale również i z tego, że są instytucje, że są pewne struktury, które zabiegają o to, aby osłabiać miłość, aby utrudniać jej poznanie, żeby ośmieszyć jej obecność w życiu albo też medialnie zniekształcać jej istotę i wagę dla rozwoju ludzkości. Mętne wody są przecież wyjątkowo korzystne dla wszelkich działań, płynących z nienawiści, zazdrości, czyli wszelkich przejawów egoizmu i chciwości.
Mając to na uwadze, Kościół od początku swojej działalności zabiegał o to, aby tworzyć albo wspierać już istniejące stowarzyszenia, organizacje lub instytucje stojące na straży miłości, zabiegające o ułatwienie jej dotarcia do ludzi, a ludzi do niej.
Potwierdza to stała troska o chorych, zakładanie pierwszych szpitali i różnego rodzaju ochronek, a następnie obrona przed straszliwą lichwą przez tworzenie banków, wspierających uczciwe poczynania gospodarcze. Tym się zajmowali ks. Piotr Skarga-Powęski, liczna grupa księży, którzy głównie w wieku XIX i XX zabiegali o powstawanie kas w strukturach spółdzielczych, ułatwiających prowadzenie i rozwijanie gospodarstw.
Szczególną rolę jednak w tej dziedzinie należy przypisać Caritasowi jako organizacji pozarządowej o charakterze charytatywnym, wspomagającej potrzebujących. Mobilizuje ona do ofiarności, opierając się na zasadzie „wymiany darów”. Jest przecież tak, jak głosił św. Albert Chmielowski, że nie ma takiego człowieka, który nie mógłby czegoś ofiarować innemu, i nie ma takiego, który by takiego wsparcia nie potrzebował.
A skoro tak jest, to powinniśmy wszyscy w jakiejś mierze angażować się w działalność Caritas. W każdej parafii powinien istnieć Zespół Parafialny Caritas. Już w ostatnich latach zrodziła się idea powoływania Szkolnych Kół Caritas, które okazują się wielkim dobrodziejstwem w dziedzinie formacji dzieci i młodzieży w zakresie rozwijania oraz kształtowania zachowań wrażliwych na ludzkie potrzeby.
O tym, jak ważna jest rola Caritas, mogliśmy się przekonać zaraz po II wojnie światowej, kiedy to nasze ateistyczne władze najpierw uderzyły w Caritas kościelną, działającą nawet w czasie wojny, oczywiście w ograniczonym zakresie. Władze komunistyczne nie chciały się jednak zgodzić na to, likwidując kościelną Caritas, w to miejsce tworząc - pod tą samą nazwą - państwową strukturę, która nie wytrzymała próby czasu.

4. Caritas kościelna porządkuje miłość między ludźmi

Caritas, odrodzona i odnowiona, istnieje w naszej diecezji od 1994 r. Jej zasadniczym celem jest szerzenie oraz praktyczne realizowanie nauki i przykładu Pana Jezusa w dziedzinie miłosierdzia. Jednocześnie koordynuje i kieruje całą kościelną akcją charytatywną. Można to wykazać choćby na przykładzie działań w 2008 r. Misję swoją Caritas wypełniała poprzez Parafialne Zespoły, Szkolne Koła i placówki, takie jak Dom Miłosierdzia im. Jana Pawła II w Sokołowie Podlaskim, Warsztaty Terapii Zajęciowej czy świetlice środowiskowe.
Caritas roztoczyła także opiekę nad dziećmi w czasie ferii szkolnych z całej diecezji, natomiast Parafialne Zespoły wspierały zajęcia organizowane we własnych miejscowościach. Młodzież i dzieci ze Szkolnych Kół odwiedzają chorych w szpitalach i w domach prywatnych. Zaś w Dniu Chorego pamiętano o wszystkich cierpiących, najpierw modląc się w ich intencjach, a także przychodząc z konkretną pomocą.
W okresie Wielkiego Postu Caritas uczestniczy w ogólnopolskiej akcji „skarbonek wielkopostnych”, rozprowadzając ich 18 tys. Parafialne Zespoły prowadzą zaś zbiórki żywności i jej rozdawanie. Wolontariusze promowali wielkanocne baranki, własnoręcznie wykonane palmy, stroiki i paschaliki.
W maju nasza Caritas włączyła się w zbiórkę funduszy na pomoc dla Birmy, a w czerwcu uczestniczyła w organizowaniu spotkań z okazji Dnia Dziecka. Dzień ten jest szczególnie uroczyście obchodzony w wielu parafiach. Wiąże się to z uczestnictwem w Mszach św., w zawodach sportowych, konkursach i dziecięcych zabawach.
Od początku wznowienia działalności Caritas wyjątkową uwagę zwraca na organizowanie kolonii letnich. Wzrasta liczba uczestników tego rodzaju spotkań. W ubiegłym roku wakacyjne turnusy dla dzieci i młodzieży odbywały się w Domu Miłosierdzia (6), w Kołobrzegu (5), w Bacikach Średnich (4) i w Murzasichlu (3). Razem uczestniczyło w nich ok. 1200 osób. Na wszystkich turnusach wypoczynkowi i regeneracji sił towarzyszyły modlitwa i formacja. Pomocą natomiast był program pod nazwą „Boska załoga”. Wzrasta przy tej okazji liczba opiekunów i wychowawców podejmujących swoją działalność w ramach wolontariatu. Caritas wespół z Kościołem Domowym organizowała letnie rekolekcje dla rodzin z Białorusi, dopóki trudności wizowe nie stanęły na przeszkodzie. Obecnie zaś co roku przyjmuje dzieci i młodzież z Łotwy. Zorganizowanie letniego wypoczynku ułatwiła współpraca z: Ministerstwem Edukacji Narodowej, z Funduszem KRUS, fundacją międzynarodową Renovabis i z naszymi samorządami. Wśród bliskich nam darczyńców były: spółdzielnie mleczarskie w Sokołowie Podlaskim i Kosowie Lackim, Mlekovita w Bielsku Podlaskim i Lactalis w Siemiatyczach. Wiele pomocy otrzymano również od osób prywatnych.
Caritas naszej diecezji przy wsparciu Caritas Polska pośpieszyła z pomocą poszkodowanym w czasie straszliwego ubiegłorocznego huraganu. Ze wsparciem pośpieszyliśmy także Gruzji i Ukrainie. Jesienią 2008 r. zorganizowano akcję Misiek na Białoruś. Zebrano wiele zabawek i przyborów szkolnych, które dostarczono naszym sąsiadom ze Wschodu. Dzięki życzliwości jednej z firm transportowych z Siemiatycz nie było to zbyt trudne.
Przy okazji uroczystości Wszystkich Świętych i Dnia Zmarłych rozprowadzono 35 tys. zniczy, a w ramach ogólnopolskiej akcji Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom do naszych domów trafiło 24 tys. świec wigilijnych. W grudniu ubiegłego roku po rocznym przygotowaniu otwarto na stałe Warsztaty Terapii Zajęciowej, z których korzysta ok. 30 osób niepełnosprawnych. We współpracy z Katolickim Stowarzyszeniem Młodzieży, w porozumieniu z samorządem Siemiatycz, Caritas otwarła i prowadzi świetlicę dla dzieci i młodzieży. To samo ma miejsce w Domu Miłosierdzia.
Do stałych zadań Caritas należy staranie się o pomoc z nadwyżek żywnościowych i jej dystrybucja. Za pośrednictwem parafii pomoc ta dociera do 18 tys. osób. Łącznie w roku ubiegłym przekazano 524 515 kg żywności.
Od kilku lat Caritas Diecezji Drohiczyńskiej bierze udział w ogólnopolskim programie Skrzydła, który udziela wsparcia dzieciom w szkołach, pozyskując 70 sponsorów i fundując stypendia dla 90 dzieci. Podejmowane są wciąż działania na rzecz pobudzania działalności charytatywnej. Każdego roku cykl zajęć modlitewno-formacyjnych rozpoczyna się w styczniu przy okazji spotkania opłatkowego.
Aktualnie istnieją 32 Szkolne Koła Caritas, ok. 50 Parafialnych Zespołów Caritas oraz Kleryckie Koło Caritas w naszym Wyższym Seminarium Duchownym.

5. Z Caritas podążajmy w przyszłość

Drodzy Bracia i Siostry!
Na rozpoczęcie kolejnego roku duszpasterskiego w naszej Ojczyźnie, którego hasło brzmi: „Bądźmy świadkami Miłości”, nieco więcej uwagi poświęciliśmy konkretnej instytucji, która zajmuje się koordynacją różnych inicjatyw i działań o charakterze charytatywnym. Jest to bardzo ważne, aby nasze spojrzenie na świadczenie miłości znajdowało zaplecze i wsparcie w całej wspólnocie kościelnej, a zwłaszcza w diecezji i parafii.
15 lat działalności Caritas wskazuje na to, że jest to dobry kierunek i ma swoje osiągnięcia. Pragnę więc z całego serca podziękować wszystkim, którzy tworzą Caritas i zachęcić wszystkich naszych diecezjan, aby jak najchętniej włączali się w tę jakże potrzebną w naszych czasach misję. Ponawiam zachętę o to, aby w każdej parafii zaistniał Zespół Caritas. Nadal niech rozwijają się Koła Szkolne. Biednych bowiem będziemy mieli zawsze, jak nas naucza Jezus Chrystus. I bieda może dopaść każdą i każdego z nas.
Ewangelia dzisiejsza ukazuje nam różne zagrożenia, które mogą mieć miejsce. To jednak nie powód do trwogi. To nie jest motyw, abyśmy wybierali dezercję wewnętrzną. To jedynie wezwanie, abyśmy jeszcze bardziej miłowali Pana Boga, żebyśmy z jeszcze większą miłością wychodzili naprzeciw każdemu naszemu bliźniemu. Słyszeliśmy przed chwilą: „Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych (...). Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym” (Łk 21, 34-36). W tych słowach Pan Jezus odwołuje się nawet do rzeczy ostatecznych, ale my u progu Adwentu najpierw chcemy pamiętać, że za cztery niedziele mamy stanąć przed Bożym Dzieciątkiem, pełnym miłości i nadziei! Bądźmy na to gotowi czystością naszych sumień i miłością Boga oraz bliźniego, włączeni w działalność Caritas, a wówczas nie powtórzy się to, co stało się 20 wieków temu, gdy zabrakło Dzieciątku miejsca w jakimkolwiek domu! Otwórzmy nasze mieszkania i nasze serca!
Na to szczególne oczekiwanie z serca błogosławię w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!