Szczególny wizerunek

Świątynia powstała w połowie XVI wieku jako część kompleksu szpitalnego. Posługujący w kościele ks. Krzysztof Halaczek podkreśla, że zabudowania szpitala służyły także jako przytułek dla bezdomnych. – To im miał służyć kościół wybudowany ku czci Bożego Miłosierdzia – wyjaśnia kapłan.

Obraz Boga Miłosierdzia

Mało kto wie, że w świątyni znajdują się dwa wizerunki ukazujące Jezusa Miłosiernego. Pierwszy obraz pochodzi sprzed objawień św. S. Faustyny. Felicjanka, s. Irmina, która od prawie 20 lat pełni funkcję zakrystianki w tym kościele, wskazuje na dzieło znajdujące się po prawej stronie przed głównym ołtarzem. – To oryginalny obraz namalowany na desce – mówi. – Kiedyś przyszedł tu ks. Czesław Skowron, który zwrócił mi uwagę, że to wizerunek przedstawiający Boga Miłosierdzia.

Dzieło ukazuje Pana Jezusa w cierniowej koronie, z przebitymi dłońmi i bokiem, z którego krew wypływa do podstawionego kielicha. Umęczonego Syna podtrzymuje jego Matka. – Ten kapłan zauważył, że Pan Jezus został przedstawiony w tłoczni, czyli w urządzeniu do produkcji wina – mówi s. Irmina, pokazując na ciemne elementy nad dolną ramą obrazu. Siostra dodaje, że podobny obraz, tylko mniejszych rozmiarów, znajduje się u Ojców Reformatów w ich kaplicy Bożego Miłosierdzia.

Reklama

Dzieło z Lwowa

Po drugiej stronie wyeksponowano Jezusa Miłosiernego namalowanego przez Stanisława Batowskiego. S. Elżbieta Siepak ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia w tekście pt. „Obraz” (www.faustyna.pl) wspomina o tym dziele, opisując zaistniałą sytuację: „Pierwszy obraz Miłosierdzia Bożego pędzla Hyły poświęcił o. J. Andrasz SJ 7 marca 1943 r. Ponieważ obraz ten nie mieścił się w ołtarzu, gdzie był wystawiany na nabożeństwa ku czci Miłosierdzia Bożego, dlatego przełożona klasztoru m. Irena Krzyżanowska zamówiła u A. Hyły drugi obraz (…). Równocześnie do krakowskiej kaplicy u lwowskiego malarza St. Batowskiego zamówiła obraz przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia m. Michaela Moraczewska. Gdy obraz pędzla Batowskiego ze Lwowa przyjechał do klasztoru w Łagiewnikach jesienią 1943 r., siostry były w kłopocie, bo nie wiedziały, który obraz powinien być w kaplicy. Z pomocą przyszedł kard. Adam Sapieha, który pewnego dnia przyjechał do Łagiewnik, by odpocząć w klasztornym ogrodzie. Korzystając z tej okazji, siostry przyniosły do rozmównicy dwa obrazy: Hyły i Batowskiego. Kardynał, wysłuchawszy historii obydwu obrazów, powiedział: »Jeśli obraz Hyły jest jako jego własne wotum – niech ten będzie w kaplicy», a dla obrazu Batowskiego obiecał znaleźć dobre miejsce”.

– Tym miejscem okazał się właśnie kościół pw. Bożego Miłosierdzia – zauważa s. Irmina i dodaje: – Proszę zobaczyć, jak pełną miłosierdzia ma twarz Pan Jezus na obrazie namalowanym przez Batowskiego. Lubię się przed tym obrazem modlić. S. Zakrystianka nie jest w tym odosobniona. Są krakowianie, którzy tu zaglądają przed pracą, by się pomodlić przed Jezusem Miłosiernym oraz uczestniczyć we Mszy św. – Coraz więcej osób klęka przed wizerunkiem Jezusa Miłosiernego – przyznaje s. Irmina.

Ślady Karola Wojtyły

Ks. Krzysztof Halaczek zwraca uwagę, że kościół był prebendą, czyli został uposażony przez Kapitułę Katedralną i tak jest do dnia dzisiejszego. Stanowi integralną część parafii na Wawelu, której proboszcz w imieniu Kapituły Metropolitalnej sprawuje opiekę zarówno duszpasterską jak i materialną nad świątynią. Zaznacza: – Tu przychodzą ludzie, którzy albo w okolicy mieszkają, albo kiedyś z tym miejscem byli związani. Na niedzielne Msze św. przyjeżdżają osoby nawet z dalszych zakątków Krakowa: rodziny z dziećmi, młodzież oraz starsi.

W świątyni modlił się również Karol Wojtyła. S. Irmina przed laty przypuszczała, że to było prawdopodobne, bo podczas okupacji student K. Wojtyła mieszkał przez rok u pp. Kydryńskich (przy ul. Felicjanek 10 – przyp. red), a w tym czasie Msze św. w tym kościele odprawiał ks. Figlewicz, z którym przyszły Papież był zaprzyjaźniony. – Kiedyś przybyli tu harcerze, którzy szli krakowskim szlakiem Ojca Świętego i twierdzili, że również u nas modlił się Karol Wojtyła, a ja na to zrobiłam wielkie oczy – wspomina s. Irmina. – Ale gdy ks. inf. Janusz Bielański jechał do Ojca Świętego, to poprosiłam, żeby o to zapytał. I po powrocie ks. Bielański potwierdził obecność Karola Wojtyły w naszej świątyni. Papież powiedział, że lubił się w u nas modlić, a nawet wspominał, że udzielał tu ślubu. Siostra dodaje, że jakiś czas temu skontaktował się z nią p. Andrzej Zieliński, który potwierdził, że to jego małżeństwo pobłogosławił (9 lipca 1967 r.) w tym kościele ówczesny kard. Karol Wojtyła.

Przesłanie

Ks. Halaczek informuje, że oprócz codziennych Eucharystii (porannych, o 6.45 i niedzielnych; o godz. 8, 9 i 10) w każdy czwartek o 17.00 jest odprawiana Msza św. połączona z nabożeństwem do Bożego Miłosierdzia. – Wspólnie odmawiamy Koronkę do Miłosierdzia Bożego przed Najświętszym Sakramentem – mówi Kapłan, a s. Irmina, zapytana o rolę obrazu Jezusa Miłosiernego znajdującego się w kościele, przekonuje: – Myślę, że najważniejsze jest przesłanie, abyśmy się do Miłosiernego Pana Jezusa modlili, a On będzie nam udzielał łaski do lepszego życia. Sam obraz ma nam tę ideę przybliżać. Zaś wizerunek jest szczególny, bo jak mówią, powstał na zamówienie samego Pana Jezusa.

Krzysztof Tadej: Trzy lata temu w wywiadzie dla tygodnika Niedziela powiedziała Siostra m.in.: „Kiedyś pojechałam do jednej z wiosek. Witałam się z ludźmi i nagle usłyszałem dziwny pisk. Spytałam: «Co to takiego?». Wskazano mi jeden z domów. Wczołgałam się, bo nie było drzwi. Zobaczyłam dziecko leżące na liściach od banana. Piszczało z bólu. W jego uchu zagnieździły się robaki i wyjadały błonę bębenkową. Obok leżała matka i nie miała siły wstać. Umierała z głodu. Udało się uratować dziecko i matkę w ostatniej chwili”. Opowiadała Siostra również o innych dramatycznych sytuacjach w kenijskiej miejscowości Laare. Czy od tego czasu sytuacja się poprawiła?

S. Alicja Kaszczuk: Nadal jest wielu potrzebujących. W Laare trwa susza. Od 2 lat nie padał deszcz. Ludzie nic nie sadzą, bo na tej ziemi nic nie wyrośnie. Tracą nadzieję. Niedawno siostry z mojej misji poszły do jednej z rodzin. Po drodze spotkały ludzi, którzy byli na granicy życia i śmierci. Ktoś im powiedział, że siostry będą przechodziły, więc z trudem doszli do drogi i, wycieńczeni, czekali. Rodzice i trójka dzieci. Okazało się, że przez 4 dni nic nie jedli. Skończyła im się żywność. Prosili o pomoc. Siostry sprowadziły ich do misji. Podawaliśmy im specjalne papki, żeby wrócili do normalnego jedzenia. Przebadaliśmy dzieci. Miały wyjedzone stopy przez pchłę piaskową. To u nas duży problem. Robaki dostają się pod skórę i wyjadają kawałki ciała. Trzyletnie dziecko ważyło 7, a ośmiolatek 11 kg. Siostra, która je badała, stwierdziła, że po odrobaczeniu będą ważyły 2 kg mniej.

Dlaczego ta rodzina znalazła się w takiej sytuacji?

Matka nie jest w pełni sprawna. Ojciec pracował na polach u innych ludzi. Jak nastała susza, praca się skończyła. Później zarabiał przy wycince drzew i wypalaniu drewna na węgiel. Zarabiał, to znaczy za cały dzień pracy dostawał talerz z jedzeniem. Przychodził z nim do domu i dzielił się tym, co dostał. Ale i ta praca się skończyła.

To jedna z wielu rodzin, które uzyskały pomoc w misji Zgromadzenia Sióstr Małych Misjonarek Miłosierdzia w Laare.

Zgromadzenie zajmuje się pomaganiem najbiedniejszym, najbardziej potrzebującym, chorym, pozostawionym samym sobie. Nie wystarczy jednak dać komuś jedzenie i ubranie. Należy także ofiarować mu miłość i nadzieję. Naszym pierwszym zadaniem jest głoszenie Ewangelii „aż po krańce ziemi”. Mówimy o Bogu, który jest miłością. Staramy się czynić tak wszędzie, gdzie jesteśmy.

Do Laare przyjechała Siostra po raz pierwszy w 2008 r. „We wsi były tylko jeden sklep i mały budynek poczty. Wysyłanie listów to był jedyny kontakt ze światem. Nigdzie nie było prądu ani wody. Pomyślałam, że to koniec świata” – wspominała Siostra po latach.

Zobaczyłam przerażającą biedę. Nie da się jej opisać słowami. Szybko zaczęliśmy organizować akcję „Adopcja na odległość”. Polega ona na pomocy konkretnemu dziecku. Ktoś w Polsce wpłaca pieniądze i z tych środków zapewniamy dziecku naukę w szkole, obiad, ubezpieczenie zdrowotne. Obiad to często jedyny posiłek, który dzieci jedzą w ciągu dnia.

Ile dzieci jest objętych pomocą?

Dzisiaj jest ich już 1,5 tys.!

Pomagają nie tylko bogaci...

Wiele osób musi z czegoś zrezygnować, żeby pomóc. Pamiętam panią z domu pomocy społecznej. W pokoju miała biureczko, na którym były zdjęcie naszego dziecka z Kenii i obrazek Matki Bożej. Powiedziała, że to całe jej bogactwo. W innym miejscu więźniowie dowiedzieli się o sytuacji naszych dzieci. Postanowili, że to, co zarobią na noszeniu cementu, przekażą naszym dzieciom, żeby mogły się uczyć. Sami nie skorzystali z szansy, jaką daje edukacja. W Kenii natomiast nauka w szkole to marzenie każdego dziecka. Jedyna szansa na sukces w przyszłości.
Nieraz słyszę, że świat jest zły. Przytaczam wtedy konkretne przykłady, które świadczą o tym, jak wiele jest dobra w ludziach.
Często piszą do mnie małżonkowie, że wpłacą pieniądze na pomoc dzieciom w Kenii, bo mają rocznicę. W taki sposób chcą podziękować Bogu za wspólnie przeżyte lata. Przykłady można mnożyć, te gesty dobroci naprawdę są częste. Niedawno przyleciałam na krótki okres do Polski. Byłam na ślubie Klaudii Zielińskiej – przez kilka lat koordynatorki pomocy dla naszych dzieci w Laare w fundacji Czyńmy Dobro. Przed wylotem spytałam ją, jaki prezent chciałaby dostać z Kenii. Odpowiedziała: „Kup 5 worków fasoli. Niech razem z nami ktoś inny przeżywa chwile szczęścia”. U nas fasola dla głodnych jest cenniejsza niż złoto czy najpiękniejsze rzeczy. Klaudia chciała się podzielić swoim szczęściem.
Dobro płynące z Polski ma niesamowitą moc. Trafia tysiące kilometrów dalej – na afrykańską ziemię i zmienia ludzi. Są bardzo wdzięczni. Każdego dnia dzieci modlą się za swoich darczyńców. Modlą się też ich rodziny, dziękując Bogu za morze dobra, które dotarło z Polski.

Siostra próbuje również w inny sposób pozyskać fundusze dla biednych dzieci...

Rada starszych w wiosce ofiarowała naszej misji 50 ha ziemi. Razem z darczyńcami kupiliśmy stado wielbłądów, które dają mleko. Mamy też 200 kur i krowę. Zaczynamy sprzedawać produkty rolne, żeby wspomagać dzieci. Otworzyliśmy również szwalnię, żeby szyć szkolne mundurki i szaty liturgiczne. Cały dochód przeznaczamy dla ubogich.

Siostra pomaga również mieszkańcom Tanzanii.

Tanzania i Kenia to kraje zbliżone pod względem ubóstwa. Arcybiskup archidiecezji Tabora w Tanzanii – Paul R. Ruzoka zaprosił nasze zgromadzenie i ofiarował dom. W jednej części miasta Tabora, niedaleko naszego domu, znajduje się tzw. wioska pokoju, w której mieszkają trędowaci. Miejsce symboliczne w Afryce. Matka Teresa założyła tam 50 lat temu swoją pierwszą afrykańską misję. Zostałyśmy poproszone o katechizację mieszkających tam ludzi i zorganizowanie im pomocy.

Święta spędzi Siostra w Tanzanii czy w Kenii?

Jeszcze nie wiem. W sercu zawsze będę w tych dwóch miejscach i, oczywiście, w Polsce.

Jaka jest specyfika np. świąt Bożego Narodzenia w Kenii? W Polsce wieczerza wigilijna, opłatek, Pasterka, choinka, prezenty, często śnieg, a w Laare?

Gorąco, upalnie i bardzo zielono. To czas, gdy kończy się pora deszczowa. Nie ma choinek. Gdzieniegdzie pojawiają się światełka i ozdoby. W naszej misji ubieramy największą palmę. Zawieszamy na niej łańcuchy i balony. Istota świąt Bożego Narodzenia jest, oczywiście, taka sama na całym świecie, ale różnice dotyczą zwyczajów i miejscowych tradycji. W Kenii nie ma np. kolacji wigilijnej. Jedyną tradycją jest pieczenie kozy. Oczywiście, tam, gdzie rodzina może sobie na to pozwolić.
U nas, w Laare, przygotujemy świąteczny obiad. Co roku uczestniczy w nim przynajmniej 800 dzieci. Przychodzą ze swoimi talerzami i łyżkami. Te, które ich nie mają, przynoszą liście bananów, na których zjedzą swój ulubiony posiłek.

Jaki?

Gotowane mięso z ryżem w zalewie podobnej do naszego sosu. To szczególny dzień, w którym każde dziecko dostaje tyle dokładek, ile chce. Po obiedzie każdy dostanie prezent – najważniejszy i najbardziej przez nich oczekiwany, czyli bochenek chleba.

Bochenek chleba?

Tak robimy od czasu, kiedy zabrałam dzieci na wycieczkę poza miasto. Zatrzymaliśmy się przy jakimś sklepie, dałam każdemu trochę pieniędzy. Po chwili prawie wszystkie dzieci wychodziły z chlebem. Kilka minut wcześniej jadły obfity obiad, więc spytałam, dlaczego nie kupiły np. słodyczy. „Siostro, lizakiem trudno się podzielić. W domu czekają głodni rodzice. Z nimi podzielimy się chlebem” – odpowiedziały. Zrozumiałam, że będzie to najlepszy prezent.

Czy w nocy odprawiana jest Pasterka?

U nas Msza św. rozpoczyna się ok. godz. 20 i trwa 3-4 godziny. Pierwsi wierni pojawiają się przy bramie misji już rano. Grają kolędy na swoich grzechotkach i bębenkach. Wieczorem Msza św. rozpoczyna się od tańca. Ksiądz w pląsach wchodzi w procesji z Dzieciątkiem Jezus. Wszyscy zaczynają klaskać i tańczyć. W ten sposób wyrażają radość z narodzenia Pana Jezusa. Przyznam, że gdy pierwszy raz zobaczyłam w Kenii rozkrzyczanych i roztańczonych ludzi w czasie Mszy św., to pomyślałam, że ich wiara jest płytka. Bardzo się myliłam. Gdy nadchodzi moment konsekracji, wszystko się zmienia. Ludzie przechodzą do kontemplacji. Panuje idealna cisza. Dla każdego z nich to ogromne duchowe przeżycie. Na koniec składamy sobie życzenia.

A czego życzy Siostra czytelnikom Niedzieli?

Doświadczenia Bożej miłości. Bóg przychodzi do każdego z nas – w niespodziewanych sytuacjach, w drugim człowieku. Nieraz ktoś do nas puka i prosi o pomoc. Tak jak wiele lat temu robiła Maryja z Józefem, gdy szukali miejsca w Betlejem. Życzę, żebyśmy byli otwarci na potrzeby innych i gotowi przyjąć Chrystusa w tej rzeczywistości, w której jesteśmy.