2018-11-21 22:52

Joanna Łukaszuk-Ritter

Każdego roku między 13 do 20 listopada kaplica św. Stanisława Kostki, jedna z nielicznych tak dobrze zachowanych prywatnych kaplic w Wiedniu, udostępniana jest wiernym i zwiedzającym. Podczas codziennych nabożeństw i wspólnotowych modlitw sprawowanych w tym szczególnym miejscu, kultywuje się wielowiekową tradycję oddającą cześć św. Stanisławowi z dalekiej Polski.

Stanisław Kostka przebywał w Wiedniu przez trzy lata. Przybył tu w wieku czternastu lat w 1564 r., aby wraz ze swoim bratem Pawłem kształcić się w kolegium jezuickim. Początkowo mieszkali w konwikcie zakonu jezuickiego na dzisiejszym placu Am Hof. Po zamknięciu internatu przez cesarza Maksymiliana II wynajęli mieszkanie w pobliskiej kamienicy przy Kurrentgasse 2. Na pierwszym piętrze znajdował się pokój Stanisława. Piętnaście lat po jego śmierci, w 1583 r., izbę przebudowano na prostą kaplicę. W miejscu, gdzie stało jego łóżko i gdzie Stanisław miał objawienia umieszczono ołtarz. W połowie XVIII wieku kaplicę raz jeszcze przebudowano, ozdabiając ją bogatymi ornamentami rokokowymi. Nad ołtarzem umieszczono w XIX w. obraz dzieła jezuity Franza Stachera, przedstawiający Matkę Bożą z Dzieciątkiem, św. Barbarę i anioła podającego Stanisławowi komunię świętą.

Tegoroczne uroczystości rozpoczęły się 13 listopada Mszą św. o godz. 7.30, którą celebrował rektor kaplicy o. Michael Zacherl wraz z ks. prał. Andrzejem Maciejewskim z przasnyskiej Fary. Wieczorne nabożeństwo odbyło się z udziałem licznych wiernych z duszpasterstwa polonijnego w Wiedniu pod przewodnictwem ks. Augustyna Bazana. Podczas oktawy każdego dnia odprawiano kilka nabożeństw. Stałą Mszę św. w języku niemieckim o godz. 7.30, w niedzielę o godz. 10.00, celebrowali tradycyjnie ojcowie jezuici z kościoła jezuickiego pw. św. św. Ignacego Loyoli i Franciszka Ksawerego. Oprócz osób prywatnych kaplicę odwiedzali również księża z wiedeńskich parafii wraz z grupami ministrantów, aby przybliżyć młodzieży postać ich patrona. Oktawę zakończyła wieczorna Msza św. w języku łacińskim we wtorek 20 listopada.

W roku jubileuszowym 450 rocznicy śmierci św. Stanisława Kostki w pomieszczeniu obok kaplicy można było obejrzeć interesującą wystawę – pokaźny zbiór obrazków z różnych stron świata ze świętym z Rostkowa. Pochodzi ona z kolekcji dr. Waldemara Krzyżewskiego z Przasnysza, który osobiście przywiózł ją do Wiednia. Pan Waldemar z zawodu jest weterynarzem, z zamiłowania od przeszło 50 lat pasjonatem pamiątek związanych ze św. Stanisławem Kostką, najważniejszą postacią ziemi przasnyckiej znaną i czczoną na całym świecie. Ta sama wystawa pokazywana była również podczas odbywającego się 15 listopada w Płocku sympozjum naukowego „Św. Stanisław Kostka, patron Polski – w 100. rocznicę odzyskania niepodległości” w Wyższym Seminarium Duchownym.

Kaplica św. Stanisława Kostki, znajdująca się w kamienicy u splotu ulic Steindlgasse 6 / Kurrentgasse 2 w pierwszej dzielnicy Wiednia, jest od 1925 r. (z przerwą w latach 1938-1948) w posiadaniu Związku Chrześcijańskich Pracobiorców, odpowiedzialnego za jej utrzymanie i administrację. Tutaj należałoby wymienić wieloletnie ogromne zasługi byłej prezes stowarzyszenia Nory Brandl, która od objęcia kierowniczej funkcji troszyczyła się o dobro tego miejsca zarówno w kontekście duchowym jak i finansowym. Mimo przejścia na emeryturę i ukończonych w tym roku 90 lat czuje się ona ciągle na siłach, aby opiekować się kaplicą św. Stanisława. Robi to z potrzeby serca – jak mówi – z ogromnym zaangażowaniem i oczywiście nieodpłatnie. Za to stara się, aby odwiedzający to miejsce pozostawili choć niewielką ofiarę, gdyż kaplica utrzymuje się sama, bez jakichkolwiek środków finansowych z zewnątrz. To ona oprowadza pielgrzymów i osoby zainteresowane, pokazując w detalach niewielką kapliczkę i opowiadając z zapałem o świętym arystokracie z Polski. Przygotowuje comiesięczne nabożeństwa poranne oraz listopadową oktawę, zawsze uśmiechnięta i zadowolona, chętnie służy pomocą i radą innym. To dobra dusza tego

świętego miejsca! Opiekę duszpasterską natomiast sprawują nadal ojcowie jezuici z Prowincji Austriackiej, której siedziba mieści się niedaleko stąd na Dr. Ignaz-Seipel-Platz. Obecnym rektorem kaplicy jest już emerytowany wikariusz biskupi o. Michael Zacherl.

Kaplica św. Stanisława Kostki jest na co dzień niedostępna dla zwiedzających. Istnieje jednak kilka możliwości w roku, aby ją zobaczyć. Regularnie dwa razy w miesiącu sprawowane są tu Msze św. – każdego 13-go o godz. 7.30, na pamiątkę wspomnienia z 13 listopada i wieczorne nabożeństwo wtorkowe, odprawiane w drugim lub trzecim tygodniu miesiąca. Poza tym kaplicę można zwiedzać podczas odbywającej się w maju „Nocy Kościołów” oraz w trakcie oktawy św. Stanisława Kostki między 13 a 20 listopada (w godz. 7.30 – 12.00 i 15.00 – 18.00), jak również po wcześniejszym uzgodnieniu (tel. +43 1 533 82 51 Berufsverband christlicher Arbeitnehmer lub tel. +43 1 512 52 32 o. Michael Zacherl).

2019-05-12 09:55

pb, mp / Kraków (KAI)

Wyemitowany wczoraj film Tomasza Sekielskiego zawiera dość uproszczone poglądy nt. roli jaką odegrał Jan Paweł II w sferze zwalczania przestępstw wykorzystywania seksualnego małoletnich przez duchownych. Zarzuca mu się, że bagatelizował te czyny i nie wykazał dostatecznych starań, aby je wyeliminować. Tymczasem fakty zdają się mówić co innego, co przytaczamy w poniższej analizie. Pontyfikat Jana Pawła II był przełomowym, jeśli chodzi o zwalczanie przestępstw pedofilskich w Kościele i rozpoczął on nową linię, kontynuowaną skutecznie do dziś przez jego następców.

Na płaszczyźnie zasad, potępienie tego rodzaju przestępstw było w Kościele zawsze, czego dowodem jest m. in. pierwsza instrukcja Świętego Oficjum (przekształconego z czasem w Kongregację Nauki Wiary) z 1922 r. „Crimen sollicitationis”, uzupełniona czterdzieści lat później i wydana z klauzulą poufności. Zobowiązywała ona osoby zaangażowane w proces do zachowania go w tajemnicy, której naruszenie pociągało za sobą automatyczne zaciągnięcie ekskomuniki (nie spadała ona jednak na ofiarę ani na zeznających świadków). Chciano w ten sposób chronić dobre imię zarówno samych ofiar, jak i oskarżonych, którzy nie zawsze okazywali się winnymi zarzucanych im czynów. Chodziło o to, by strony i świadkowie mogli składać swoje zeznania bez obaw, że szczegóły delikatnej natury wyciekną na zewnątrz. Instrukcja nie zawierała zakazu donoszenia o przestępstwie władzom cywilnym. W praktyce jednak powoływano się na nią, aby tego nie czynić, a zobowiązanie do tajemnicy odnośnie szczegółów procesu, interpretowano dość powszechnie jako zakaz nakładany na ofiary, aby na zewnątrz nie mogły ujawnić faktu, że doświadczyły przemocy seksualnej ze strony duchownych.

Działania Jana Pawła II

W obliczu pojawiających się w latach 90-tych doniesień o przestępstwach seksualnych wobec małoletnich w łonie niektórych Kościołów lokalnych, w 1994 r. Jan Paweł II wydał Indult dla Kościoła w Stanach Zjednoczonych, a w 1996 r. dla Kościoła w Irlandii mający na celu ochronę dzieci i młodzieży przed wykorzystaniem seksualnym.

Jednocześnie papież postanowił zastąpić instrukcję „Crimen sollicitationis”, znowelizowanymi rozwiązaniami. W 2001 r. zastąpił ją list apostolski Jana Pawła II „Sacramentorum sanctitatis tutela” (O ochronie świętości sakramentów), potwierdzający, że wykorzystywanie seksualne małoletnich należy do katalogu najcięższych przestępstw znanych prawu kościelnemu, których rozpatrywanie, łącznie z nakładaniem sankcji karnych, leży w wyłącznej gestii Kongregacji Nauki Wiary. Kierował nią wówczas kard. Joseph Ratzinger, późniejszy papież Benedykt XVI, który w obliczu coraz liczniej pojawiających się na przełomie 2001/2002 r. oskarżeń pod adresem duchownych intensywnie zabrał się do rozwiązywania nabrzmiewającego problemu. On sam zresztą był inicjatorem decyzji Jana Pawła II.

Jeszcze w 2001 roku Kongregacja wydała normy wykonawcze („De delictis gravioribus”) do listu Jana Pawła II. Rok później Stolica Apostolska zatwierdziła wypracowane przez biskupów Stanów Zjednoczonych „Konieczne normy postępowania diecezji bądź eparchii w sprawie zarzutów seksualnego wykorzystywania małoletnich przez księży i diakonów”. Stanowiły, że „po otrzymaniu informacji o zarzutach wobec księdza lub diakona przeprowadzone zostanie wstępne dochodzenie”, a gdy „zostaną zgromadzone wystarczające dowody, poinformowana zostanie o tym Kongregacja Nauki Wiary”. Biskup „zwolni oskarżonego z posługi lub też z urzędu kościelnego czy też sprawowanej funkcji, wprowadzi zakaz mieszkania w danym miejscu i publicznego udziału w sprawowaniu Eucharystii, aż do czasu ogłoszenia wyniku procesu”.

A jeśli potwierdzi się choćby „pojedynczy akt seksualnego wykorzystania przez księdza lub diakona”, osoba ta „zostanie na stałe zwolniona z posługi kościelnej, nie wyłączając wykluczenia ze stanu duchownego”. Jeśli natomiast „kara wykluczenia ze stanu duchownego nie zostanie zastosowana, na przykład z powodu podeszłego wieku lub choroby, sprawca czynu powinien żyć w modlitwie i pokucie. Nie będzie mógł odprawiać publicznie Mszy świętej i udzielać sakramentów. Otrzyma polecenie, by nie nosić stroju duchownego i nie przedstawiać się jako kapłan”. Diecezje zostały zobowiązane do stosowania się „do wszystkich przepisów prawa cywilnego w sprawie informowania władz cywilnych o zarzutach” i pełnej współpracy z nimi podczas dochodzenia.

Normy te, w formie tzw. wytycznych, były stopniowo wdrażane przez krajowe konferencje biskupie

2019-05-21 00:11

Kamil Krasowski

Obraz św. Józefa z Kalisza 17-18 maja nawiedził parafię św. Jana od Krzyża w Starosiedlu.

Zobacz zdjęcia: Peregrynacja w parafii św. Jana od Krzyża w Starosiedlu