17 marca br. w wieku 93 lat zmarł w Inowrocławiu najstarszy kapłan archidiecezji gnieźnieńskiej - ks. Roman Zientarski.

Ks. Roman Zientarski urodził się 6 maja 1907 r. w Pleszewie. Jego ojciec był krawcem, matka gospodynią. Po zdaniu w 1925 r. matury w pleszewskim Gimnazjum Humanistycznym wstąpił do seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk Prymasa Polski, kard. Augusta Hlonda 14 czerwca 1930 r.

Po święceniach rozpoczął pracę duszpasterską jako wikariusz w parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy. Rok później został prefektem w Prywatnym Żeńskim Seminarium Nauczycielskim. Jednocześnie był moderatorem Sodalicji Panien Uczennic i Sodalicji Mariańskiej Panien. Ks. Zientarskiego pochłaniało harcerstwo. Prowadził obozy harcerskie stałe i wędrowne. Był kapelanem bydgoskich hufców. W 1934 r. kard. Hlond ustanowił go kapelanem Zakładu Karnego w Szubinie. I tutaj zorganizował drużynę harcerską, z którą wyjeżdżał na obozy na Huculszczyznę oraz na zloty międzynarodowe. W tym czasie zainteresował się życiem Polonii we Francji. Swoje wakacje poświęcał, by głosić im Dobrą Nowinę.

W 1937 r. rozpoczął studia na Katolickim Uniwersytecie w Louvian w Belgii. Tam zdobył tytuł licencjata z zakresu pedagogiki i psychologii stosowanej. Wisząca w powietrzu wojna sprawiła, że ks. Zientarski musiał przerwać studia i wrócić do kraju.

Wybuch wojny zastał go w rodzinnym mieście. Przez dwa miesiące prowadził tutaj duszpasterstwo, ponieważ miejscowi kapłani musieli uciec. Hitlerowcy uważali go za proboszcza. 12 marca 1940 r. został aresztowany i osadzony w Forcie VII w Poznaniu. Potem był więźniem obozów koncentracyjnych w Buchenwaldzie (15 VII - 6 XII 1940 r.) i Dachau (8 XII 1940 r. - 29 IV 1945 r.).

Po wyzwoleniu obozu koncentracyjnego udał się z polecenia bp. Józefa Gawliny do Kissleggu i tam zajął się duszpasterstwem Polaków wysiedlonych do Niemiec. Szczególną troską objął dzieci i młodzież. Organizował dla nich polskie szkoły. Pomagał także miejscowemu proboszczowi. Za tę posługę zyskał sobie wielką wdzięczność całej niemieckiej parafii. W 1946 r. udał się do Waldkrich, gdzie był kapelanem, zorganizowanych przez dowództwo wojsk francuskich, oddziałów wartowniczych Groupements Auxiliers EtrangeMs - specjalnych oddziałów wartowniczych we francuskiej strefie okupacyjnej złożonych z młodzieży polskiej. Jednocześnie posługiwał jako kapłan Polakom mieszkającym w okolicy. O tej pracy możemy wiele dowiedzieć się z listu bp. Edwarda Lubowickiego, wikariusza generalnego dla Polaków w Niemczech. Pisał on do ks. Zientarskiego: " W Kisslegg znalazł Ksiądz tysiące Polaków łaknących po okresie niewoli pociechy religijnej od własnego księdza. Zapał niezwykły i gorliwość kapłańska Czcigodnego Księdza sprawia, że tysiące rodaków oczyszcza swe dusze w Sakramentach św. i zmienia swe życie. Przez swe wyjazdy w daleką okolicę szukał Ksiądz nowych dusz polskich, które podnosił na duchu i zbliżał do Boga. Mimo wyrażonej chęci powrotu do kraju, na moją prośbę, z pełnym zrozumienia swego powołania, objął Ksiądz w lipcu 1946 r. funkcję kapelana Kompanii Wartowniczej w całej strefie francuskiej. Ile razy czytałem sprawozdania Czcigodnego Księdza z tego okresu pracy, rozumiałem, ile dobrego Drogi Ksiądz zdziałał i jak konieczny był, aby setkom zaniedbanych chłopców przypomnieć ich obowiązki religijne".

Po powrocie z zagranicy został proboszczem parafii w Dąbrówce Kościelnej. Szybko odbudował, znajdujący się po wojnie w stanie ruiny, kościół. Ożywił życie tego sanktuarium maryjnego, organizując liczne pielgrzymki. W 1948 r. kard. August Hlond zlecił mu, by prowadził wykłady z filozofii w Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Później doszły jeszcze zajęcia z psychologii i pedagogiki. Wymagało to wiele zaangażowania, bo był przecież jeszcze proboszczem, a dojazdy z Dąbrówki do Gniezna nie były rzeczą prostą. Wykłady prowadził do 1960 r.

10 lutego 1961 r. został proboszczem parafii pw. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Inowrocławiu. W parafii, oprócz kościoła parafialnego, znajdowały się dwie świątynie: pw. Świętego Krzyża i pw. Imienia Najświętszej Maryi Panny. Ks. Roman Zientarski poświęcił wiele sił i czasu, by nadać im jak najpiękniejszy wygląd. O wiele ważniejsze było jednak duszpasterstwo. Pytany o nie odpowiadał: " Pracę duszpasterską, społeczną, wychowawczą i liturgiczną Bóg oceni najlepiej".

Oprócz obowiązków parafialnych spoczywały na nim zadania związane ze sprawowaniem urzędu dziekana dekanatu Inowrocław II ( 1962-84), wizytatora domów sióstr zakonnych (1967-69), spowiednika Sióstr Elżbietanek w Gnieźnie. 2 września 1963 r. decyzją Prymasa Polski, kard. Stefana Wyszyńskiego został mianowany kanonikiem gremialnym Kapituły przy bazylice kolegiackiej Świętych Piotra i Pawła w Kruszwicy. 1 lipca 1984 r., w wieku 77 lat przeszedł na zasłużony odpoczynek.

W ubiegłym roku, 14 maja, obchodził niezwykły jubileusz siedemdziesięciolecia kapłaństwa. Z tej okazji Rada Miejska Inowrocławia, na wniosek Towarzystwa Miłośników Inowrocławia, nadała ks. Zientarskiemu tytuł Honorowego Obywatela tego miasta. Abp. Henryk Muszyński, metropolita gnieźnieński, w specjalnym liście pisał do Jubilata: "Rzadko spotykany Jubileusz 70-lecia kapłaństwa jest czytelnym znakiem szczególnej łaski Ojca Niebieskiego. Ileż to radości wzbiera się dziś w duszy Księdza Kanonika! Ileż wspomnień i uczuć wdzięczności! I ja pragnę wyrazić Dostojnemu Księdzu Jubilatowi z głębi serca płynącą wdzięczność za kapłańską, godną postawę w latach golgoty obozu koncentracyjnego w Dachau oraz za długoletnią, gorliwą pracę duszpasterską w parafii Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Inowrocławiu".