Życie ludzkie jest święte i nienaruszalne
w każdej chwili jego istnienia
Jan Paweł II

Życie każdego człowieka rozpoczyna się w łonie matki. Okres ten jest pierwszą fazą życia człowieka. Naukowcy dokonali ogólnie podziału życia jednostki na okres prenatalny oraz postnatalny. Wskutek rozwoju nauk biologicznych zwłaszcza genetyki, embriologii oraz techniki komputerowej nie ma najmniejszej wątpliwości, iż początkiem życia człowieka jest zapłodnienie. Medycyna prenatalna udowadnia, że od tego właśnie momentu w organizmie kobiety rozwija się nowe odrębne ludzkie życie. Rozwija się człowiek, który żyje w zakamarku matczynego łona, który czuje i odbiera bodźce z najbliższego mu środowiska. Człowiek, któremu ze względu na człowieczeństwo przysługuje już odwieczne prawo do życia. Istota, która od początku swojego istnienia rozwija się w bardzo szybkim i dynamicznym tempie.
Wartość i piękno życia prenatalnego człowieka są często pomniejszane i pomijane, i chyba najbardziej zagrożone. Zagrożeniem tym jest antykoncepcja i aborcja. Zachwyt nad rozwojem życia płodowego często podkreślają jedynie lekarze; znawcy medycyny prenatalnej i obrońcy życia poczętego. Współczesny człowiek jest bardziej zachwycony i oczarowany „cudami” techniki; motoryzacją, komputerem, telefonią. Zdarza się też, iż wytwory te mają dla niego o wiele większą wartość aniżeli rodzący się nowy człowiek. Dlatego też zauważa się, że człowiek nam współczesny opowiada się za antykoncepcją, aborcją, eutanazją a w ramach tolerancji nawet za homoseksualizmem. Nie widzi w tym większego zła, wręcz przeciwnie, zarzuca Kościołowi brak tolerancji i konserwatyzm. W pogoni za dobrami doczesnymi współczesny człowiek chce „mieć” w swoim życiu jak najwięcej, zapomina przede wszystkim by „być” człowiekiem.
Życie każdego człowieka składa się z wyborów. Wybory te dotyczą również sfery erotycznej tzw. funkcji prokreacyjnej. W związku z powyższym człowiek może być otwarty na dar poczętego życia, bądź też to życie zabijać poprzez antykoncepcję, niekiedy nawet dopuszcza się aborcji na konto przyjemności zmysłowej, lepszego statusu materialnego czy własnej wygody.
Wielkim orędownikiem i obrońcą życia poczętego jest Papież Jan Paweł II, który głosi, że „życie ludzkie jest święte i nienaruszalne w każdej chwili jego istnienia, także w fazie początkowej, która poprzedza narodziny. Człowiek już w łonie matki należy do Boga, bo Ten, który wszystko przenika i zna, tworzy go i kształtuje swoimi rękoma, widzi go, gdy jest jeszcze małym, bezkształtnym embrionem, i potrafi w nim dostrzec dorosłego człowieka, którym stanie się on w przyszłości i którego dni są już policzone, a powołanie już zapisane w księdze żywota (Jan Paweł II, 1995).
W dobie rosnącej rozwiązłości seksualnej, w dobie zalegalizowanej antykoncepcji i pokątnie wykonywanej aborcji wołanie o prawo do życia, jak to czyni Ojciec Święty, jest jednym z najważniejszych naszych praw i obowiązków. Nie można bowiem odmówić prawa do życia bezbronnemu dziecku, które jest kimś kto rośnie, czuje i rozwija się w oszałamiającym tempie przez okres dziewięciu miesięcy, by następnie przyjść na świat, któremu przysługuje odwieczne prawo do życia.
Współczesna wiedza medycyny i psychologii prenatalnej daje nam nie tylko wnikliwy wgląd w pierwszą fazę życia człowieka, ale upoważnia nas do walki o życie. Uświadamia nam wszystkim, że ciąża to nie jest jakiś tam zlepek komórek, tylko nowy człowiek, który już od samego poczęcia istnieje, czuje i rozwija się, którego należy zaakceptować od początku, którego należy pokochać już od pierwszych chwil jego istnienia, któremu należy zapewnić godne warunki do życia i rozwoju.
W latach 90. umieliśmy opowiedzieć się za prawem do życia. Jako naród zdaliśmy wówczas życiowy egzamin i doceniliśmy wartość życia poczętego. Powstaje pytanie czy w nowych realiach polityczno-gospodarczych, jako członkowie Unii Europejskiej, będziemy umieli opowiedzieć się za życiem?
W odpowiedzi na tak postawione pytanie nie zapomnijmy słów Ojca Świętego, iż „Naród, który zabija własne dzieci jest narodem bez przyszłości”.