W samym centrum Adwentu liturgia nabiera niezwykłego koloru. W trzecią niedzielę Adwentu można używać koloru różowego - koloru, który w roku liturgicznym pojawia się tylko dwa razy, z czego raz właśnie w adwencie. Jakby powagę prawdy o przyjściu Pana - prawdy przypominanej w tym czasie przez kolor fioletowy - chciano rozjaśnić światłem radosnego i pełnego nadziei koloru białego.
Właśnie kontekst tej radosnej nuty zaprasza do refleksji nad miejscem radości w życiu chrześcijanina. I tu napotykamy na pewną trudność. Na pierwszy rzut oka Ewangelie niewiele mówią o radości Jezusa. Jest tylko jedno miejsce, w którym oblicze Mistrza malowane ręką Ewangelistów zdradza radość - wtedy, gdy Jezus rozradował się w Duchu Świętym i zaczął wysławiać Ojca, że objawił się prostaczkom (por. Łk 10, 21). We wszystkich innych miejscach Ewangelii nie ma wzmianki, by radość gościła na obliczu Pana.
A jednak trzeba się bronić przed pośpiesznym wyciąganiem wniosku, że Jezus przeszedł przez tę ziemię z surowym wyrazem twarzy. Kiedy otworzyć księgi Dobrej Nowiny, radości jest aż nadto. Jest ona u początków Ewangelii, w momencie Zwiastowania i narodzin Pana (por. Łk 1, 14.44; 2,10); przenika całą misję Jezusa - bo szczęście maluje się na twarzach grzeszników, którym wiele zostało odpuszczone, bo cieszą się uzdrowieni, bo nawet smutna prawda o śmierci nieraz musiała ustąpić wobec słowa Jezusa, które przywracając zmarłego do życia w sam środek żałoby wnosiło radosne przesłanie. Radość ze spotkania ze Zmartwychwstałym jest ostateczną pieczęcią zamykającą wspomnienia Apostołów - to radość tak mocna, że w pierwszym momencie nie potrafią uwierzyć, iż to Pan (por. Łk 24, 41).
Ewangelie są pełne radości, lecz na obliczu Jezusa Jej nie widać. Jeśli głębiej się nad tym zastanowić, to może nie bez racji Ewangeliści właśnie w ten sposób oddali obraz Oblicza Pana. Ukrywając wspomnienie o ludzkiej radości Jezusa nie tyle chcieli powiedzieć, że jej nie było. Raczej chcieli zaprosić do znalezienia głębi tej radości, która swe źródło miała w zjednoczeniu z Ojcem. Czyniąc ten zabieg wskazywali też na coś jeszcze - radość Jezusa to radość rozlewająca się wokół, radość, która nie umie być zatrzymana dla siebie, radość komunii.
Radość wymalowana na Obliczu Jezusa jest więc do odnalezienia - znajduje się na obliczach wszystkich, z którymi Pan się spotkał i których życie doznało przemiany. Tam trzeba szukać prawdy o tym, że Jezus umiał chodzić ziemskimi ścieżkami radośnie.
Jest jeszcze jedno miejsce, które może upewnić o tym, iż w Oblicze Jezusa musiała być wpisana radość i jak najbardziej przystoi ona chrześcijaninowi. Tym miejscem są oblicza świętych. Benedykt XVI powiedział kiedyś, że „światło Jezusa odbija się w świętych i promieniuje przez nich”. A niejeden święty potrafił uczyć trudnej sztuki chrześcijańskiej radości. Choćby Tomasz Morus, o którym pisano, że jego poczucie humoru potrafiło rozbroić nieco zrzędliwą drugą żonę (po śmierci pierwszej żony ożenił się po raz drugi ze względu na dzieci) i stworzyć atmosferę domu, w którym z chęcią przebywano. Albo Urszula Ledóchowska, która pisała: „Podaję wam rodzaj apostolstwa, które nie domaga się od was ciężkiej pracy, wielkich umartwień i trudów, ale które szczególnie dziś, w naszych czasach, bardzo jest pożądane, potrzebne i skuteczne, mianowicie apostolstwo uśmiechu. Uśmiech rozprasza chmury nagromadzone w duszy…”.
Przygotowywać drogę Panu można więc także mądrą cnotą humoru…