Reklama

Jadwiga Zienkiewicz - mama Aleksandra

Ks. Aleksander (Wujek) był najstarszym dzieckiem z ośmiorga rodzeństwa w domu Zienkiewiczów. Rodzina mieszkała w miejscowości Lembówka na Wileńszczyźnie, ojciec Kazimierz zarządzał majątkiem hrabiego Tyszkiewicza, natomiast matka, Jadwiga z domu Wróblewska, opiekowała się domem i czuwała nad odpowiednim wychowaniem dzieci. Jej obecność naznaczona skromnością i cichością, która jednocześnie nie była pozbawiona pewności siebie i zdecydowanego działania sprawiła, że rodzina Zienkiewiczów cieszyła się uznaniem i patriotycznym autorytetem wśród mieszkańców całej miejscowości. Jaką kobietą była matka tego, który bez reszty poświęcił swoje życie i kapłaństwo studentom w archidiecezji wrocławskiej?

Niedziela wrocławska 21/2009

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ważna rola matki

Matka w życiu każdego człowieka odgrywa dużą rolę. To właśnie ona jest pierwszą osobą, która uczy dziecko miłości od pierwszych chwil jego życia. To matka zna najlepiej swoje dziecko i tym samym ma największy wpływ na kształtowanie jego osobowości. To matka jest w życiu dziecka pierwszym autorytetem. Bardzo często bywa i tak, że świadectwo życia mamy, jej zaangażowanie w Boże sprawy, czy gorliwa modlitwa są początkiem powołania dziecka do służby Bogu i człowiekowi. W życiu księdza to właśnie matka jest tą, która razem ze swoim synem przeżywa drogę do kapłaństwa i później wspiera go swoją obecnością w tej posłudze. Tak właśnie było w przypadku mamy ks. Zienkiewicza - Jadwigi.
Teresa Rybij, najmłodsza siostra ks. Aleksandra, opowiada o swojej mamie, że była drobną i szczupłą kobietą, której atutem była rzeczywista i nieudawana skromność, która w rzeczywistości nadawała jej wdzięku i naturalnej elegancji. Łagodne usposobienie sprawiało, że była lubianą osobą, toteż nie dziwi fakt, że młody, przystojny i elokwentny kawaler Kazimierz Zienkiewicz ubiegał się o jej rękę przemierzając za każdym razem 14 km, aby zobaczyć swoją ukochaną. Łagodnością i prostotą ugładzała powierzchowną tylko niedostępność swojego męża.

Życie ofiarowane Bogu, Kościołowi i człowiekowi

Pani Teresa wspomina, że mama całe swoje życie ofiarowała Bogu, Kościołowi i człowiekowi. Była to autentycznie przeżywana religijność, jaką wyniosła ze swego rodzinnego domu, w którym to za wiarę jej ojciec, czyli dziadek ks. Zienkiewicza, Marcin Wróblewski, cierpiał prześladowania. Mamusia - to mówiąc pani Teresa lekko się uśmiecha - sprawiała nam nieraz kłopot. Jej modlitwa zawsze się przeciągała, gdy byliśmy dziećmi musieliśmy po Mszy św. czekać na nią pod kościołem, a kiedy już staliśmy się dorośli, i kiedy mieliśmy już swoje rodziny, nasza mama odwiedzała nas i zawsze starała się nawiedzać różne kościoły. Tu, we Wrocławiu, upodobała sobie szczególnie katedrę i kościół NMP na Piasku. Przez całe życie modliła się różańcem, szczególnie zaś umiłowała tę modlitwę pod koniec życia. Zawsze potrafiła w sposób bardzo dyskretny przypomnieć nam o modlitwie, nawet wtedy - pani Teresa dodaje ze szczerą radością - kiedy byliśmy już poważnymi ludźmi! Należała do Trzeciego Zakonu św. Franciszka, stąd szczególne nabożeństwo do tego świętego i nieukrywana sympatia do ojców franciszkanów.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Otwarte serce dla każdego

Każdy człowiek liczył się w oczach Jadwigi Zienkiewiczowej, która potrafiła przygarnąć na nocleg ludzi bezdomnych i głodnych. Sama wiele nie miała, ale zawsze potrafiła się z drugim człowiekiem podzielić. Wrażliwość na krzywdę wyrządzaną drugiemu człowiekowi sprawiła, że ta delikatna i cicha matka ośmiorga dzieci potrafiła z całą stanowczością upominać się o godziwe traktowanie obywateli żydowskich. Co więcej, w trakcie likwidacji getta nie bała się przyjąć i ukryć pewnej żydowskiej kobiety, co wówczas - jak z przejęciem dodaje córka - mogło grozić śmiercią całego domu. Odwaga, jaką się kierowała mama ks. Aleksandra, podyktowana była żywą wiarą w Boga i w ojczyznę, której nigdy się nie wyrzekła. Nawet po wyparciu okupantów niemieckich z terenów Wileńszczyzny, kiedy każda rodzina musiała zdeklarować swoją narodowość, a były to wówczas tereny białoruskie, Jadwiga Zienkiewicz, decydując się bez wahania określiła narodowość swojego domu jako polską, czym zaskarbiła sobie uznanie wśród rodzimych mieszkańców miejscowości, dla których stała się przykładem odwagi i patriotyzmu. Stąd na dzień jej pogrzebu ówczesny metropolita wrocławski abp Henryk Gulbinowicz wystosował pełen ciepła i życzliwości list do ks. Aleksandra Zienkiewicza, w którym ubolewał nad śmiercią tej nietuzinkowej kobiety pisząc: „Matko Polko, której los nie szczędził krzyżów i boleści (…) Matko katoliczko, która tak prawidłowo umiałaś postawić na pierwszym miejscu sprawy Boga (…) powiedz, żeśmy wierni tradycji ojców i dziadów. Że wszystko co polskie i Boże jest nam droższe ponad wszelkie dobra tej ziemi”.

Reklama

Nauczycielka wiary, nadziei i miłości

Nas, swoich dzieci - wspomina z zadumą pani Teresa - mamusia nigdy nie chwaliła, rzadko też - przez swoje zapracowanie i zaangażowanie w sprawne funkcjonowanie domu - okazywała czułość i pieszczoty, ale czuliśmy, że nas bardzo kocha i byliśmy szczęśliwi, bo kochani. Jej bezgraniczna miłość dla nas przejawiała się przede wszystkim w posługiwaniu nam, cichym, prostym, ale głębokim i heroicznym. Takie podejście Jadwigi Zienkiewiczowej do swoich dzieci wypływało z jej zaangażowania i troski o jak najlepszym byt w tych tak trudnych czasach. Jej troska w naturalny sposób korespondowała z wiarą i moralnością, czego wyraz dał ks. Aleksander w spisanym przez siebie testamencie, dziękując za jej świadectwo życia: „Gorące dzięki składam mej dobrej i ukochanej Matce ziemskiej, która świadectwem swego ewangelicznego życia uczyła wiary w Boga i Chrystusa i życia z wiary. Ona była najlepszą wychowawczynią w duchu Ewangelii i Kazania na Górze.”

Zamiłowania mamy

Mama „Wujka” była kobietą prostą, ale nie oznacza to, że była osobą niewykształconą. Wręcz przeciwnie, pobierała nauki u prywatnej nauczycielki, która odwiedzała dom Wróblewskich. Była kobietą, którą fascynowały podróże i nowe miejsca, była zawsze chętna do zwiedzania i zawsze na tę czynność znajdowała zapasy sił. Szczególnie upodobała sobie zwiedzanie kościołów, w których oprócz podziwiania kunsztu architektonicznego zawsze starała się znaleźć choćby odrobinę czasu na modlitwę. Oprócz tego Jadwiga ukochała książki, szczególnie lubiła czytać powieści Sienkiewicza, a także żywoty świętych. Zamiłowanie do lektury dobrej książki starała się przekazać swoim dzieciom. Mamusia lubiła czytać - rozmarzonym głosem opowiada pani Teresa - później to, co sama przeczytała, i nam opowiadała. Oczywiście, opowiadała nam bajki, ale np. przy obieraniu ziemniaków opowiadała „Quo vadis”, lub żywoty świętych, szczególnie tych franciszkańskich.

Reklama

Wychowanie

Kazimierz, ojciec ks. Aleksandra i pani Teresy był z wykształcenia i z zamiłowania organistą, dlatego muzyka w domu Zienkiewiczów była częstym i miły gościem. Mamusia była raczej poważną osobą, ale bardzo lubiła i szczerze się cieszyła, kiedyśmy całą gromadą rodzeństwa śpiewali. Natomiast jeśli chodzi o nasze wychowanie, to mamusia wymagała tego, czego wymagali od niej nasi dziadkowie. Nasi bracia mieli z mamusią trochę lepiej, nie musieli jej mówić, co robią i gdzie chodzą, natomiast nas (dziewczynki) mamusia traktowała z odpowiednią dyscypliną, zatroszczyła się też o to, abyśmy z siostrą uczęszczały do szkół prowadzonych przez siostry zakonne - wspomina pani Teresa. Gdy Olek i Staszek (młodszy brat „Wujka”) szli do seminarium, mamusia cieszyła się. Kiedy ja wychodziłam za mąż, to już tak się mamusia nie cieszyła. Nigdy mi tego nie powiedziała, ale tak się domyślam, że mama chciała, abym poszła do zakonu. Sama zresztą miała takie plany, ale ze względu na odległość do najbliższego domu zakonnego stało się inaczej. Wybrała chyba równie dobrą cząstkę, było nas przecież ośmioro!

Spadek po matce

Jadwiga Zienkiewicz była kobietą skromną, pokorną, ale jednocześnie elegancką i rozmodloną. Była łagodna, ale potrafiła bardzo zdecydowanie opowiedzieć się w imię słusznej sprawy. Rozmiłowana w książkach i ciekawa świata a jednocześnie umiejąca dobrze gospodarzyć domem. Wiele po swojej matce odziedziczył ks. Aleksander, ale najbardziej cennym spadkiem po matce była przekazana i silnie ugruntowana wiara, patriotyzm, umiejętność dostrzeżenia człowieka w biedzie i zacięcie do poszerzania horyzontów intelektualnych i kulturalnych. Czy Jadwiga Zienkiewicz wychowując swojego pierworodnego syna Olka, jak miała w zwyczaju go nazywać, wiedziała, że stanie się on w przyszłości tak wartościową osobowością wrocławskiej ziemi? Czy ucząc go pacierza domyślała się, że będzie on dla tysięcy ludzi młodych nauczycielem życia, wiary i modlitwy? Raczej nie zajmowała swoich myśli takimi pytaniami, tylko robiła to, co według niej powinna robić każda kochająca matka, aby dobrze wychować swoje dzieci: dawała przykład, kochała miłością pełną oddania, ale i wymagań. Pokazywała kierunek drogi, i podpowiadała, że bezpieczna wędrówka przez życie do wieczności jest możliwa tylko z Bogiem.

Z testamentu „Wujka” napisanego w 1993 r.

Przede wszystkim składam pokorne dziękczynienie memu WSZECHMOGĄCEMU STWÓRCY, że za pośrednictwem moich rodziców zechciał wywołać mnie z otchłani niebytu. Uwielbiające dziękczynienie składam u stóp Boga w Trójcy Jedynego za dar wierzących w prawdziwego Boga rodziców, dziadków i rodzeństwo, co stworzyło środowisko wiary.

Gorące dzięki składam mej dobrej i ukochanej Matce ziemskiej, która świadectwem swego ewangelicznego życia uczyła wiary w Boga i Chrystusa i życia z wiary. Ona była najlepszą wychowawczynią w duchu Ewangelii i Kazania na Górze. Wyrażam też głębokie uczucia wdzięczności i miłości memu rodzeństwu (braciom i siostrom i krewnym).

2009-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Historia według Kossaka

2024-03-28 10:54

[ TEMATY ]

Materiał sponsorowany

fot. Armando Alvarado

Mało która postać historyczna odcisnęła tak mocno swój ślad w dziejach świata, i tak bardzo wpływa na wyobraźnię współczesnych ludzi, jak Napoleon. Pisano o nim książki, wiersze, kręcono filmy, ale bodaj żadne z tych dzieł nie jest tak wymowne jak obraz Wojciecha Kossaka poświęcone temu geniuszowi wojny.

Mowa, oczywiście, o powstałym w 1900 r. dziele „Bitwa pod piramidami”. Obraz mimo upływu lat nadal wywiera ogromne wrażenie na widzach, pobudzając nie tylko ich „estetyczne synapsy”, ale i zmuszając do głębszej refleksji nad dziejami okresu, który został przedstawiony na płótnie i tego, jak wpłynął Napoleon na ukształtowanie się świata. Malowidło Kossaka intryguje nie tylko widzów, ale i ekspertów, od dawna jest obiektem wnikliwych analiz wielu badaczy. Bank Pekao S.A. zaprasza do obejrzenia krótkiego filmu pt. „Okiem liryka”, który przybliża fascynującą historię tego monumentalnego płótna.

CZYTAJ DALEJ

Ponad 50 tysięcy widzów w polskich kinach na pokazach 4. sezonu "The Chosen"

2024-03-28 11:39

[ TEMATY ]

„The Chosen”

Materiały promocyjne/thechosen.pl

Serial o Jezusie z kolejnym sukcesem. W polskich kinach 4. sezon zebrał ponad 50 000 widzów, a licznik wciąż rośnie. Kolejne odcinki serialu, co stało się całkowitym fenomenem w branży filmowej, wciąż wyświetlane są w kinach.

Poza repertuarowym wyświetlaniem w kinach, również społeczność ambasadorów serialu organizuje w całej Polsce pokazy grupowe, które nierzadko mają sale zajęte do ostatnich miejsc. W wielu miejscowościach można wybrać się na taki pokaz czy to do kina sieciowego, lokalnego czy domu kultury. Kina widząc ogromne zainteresowanie same wstawiają do repertuaru kolejne odcinki lub powtarzają wyświetlanie od 1 odcinka. Już pojawiają się pierwsze całodzienne maratony z 4. sezonem.

CZYTAJ DALEJ

Wspaniałe świadectwo wrażliwości liturgicznej

2024-03-28 12:37

[ TEMATY ]

Msza Wieczerzy Pańskiej

parafia św. Stanisława Kostki w Zielonej Górze

procesja z darami

Archiwum parafii

Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii - mówi Iwona Szablewska (pierwsza z prawej)

Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii - mówi Iwona Szablewska (pierwsza z prawej)

Parafia wprawdzie niewielka, ale zaangażowanie i hojność wiernych – bardzo duże. Parafia św. Stanisława Kostki to zielonogórski fenomen. W tym roku na procesję z darami na Mszę Wieczerzy Pańskiej uzbierano tam ogromną sumę, a w samą procesję zaangażowało się ponad 200 osób!

- Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii, bardzo związana z tym jak mocno stawiamy na liturgię i na edukację liturgiczną wszystkich wiernych – mówi Iwona Szablewska, wiceprzewodnicząca duszpasterskiej rady parafialnej i precentorka. - Jesteśmy bardzo małą parafią jak na realia Zielonej Góry, bo liczymy 3,5 tys. mieszkańców, a do kościoła w niedzielę na Mszę św. regularnie przychodzi 400 osób. W procesję z darami w tym roku zaangażowało się 250 osób. To ponad 70 rodzin, co daje nam 150 osób, i kolejne 100 osób, niepowtarzalnych, to ci, którzy są we wspólnotach. Zwyczaj jest taki, że w ciągu roku przyglądamy się, co jest tak naprawdę potrzebne jeszcze do sprawowania liturgii, a że jesteśmy młodą parafią „na dorobku” to wiele rzeczy nam brakowało, więc zawsze staramy się ustalać priorytety z proboszczem i służbą liturgiczną – podkreśla pani Iwona. Dodaje, że we wszystkim ważna jest też transparentność, by ofiarodawcy mieli świadomość, na co i w jaki sposób zostały rozdysponowane pieniądze. - W procesję z darami czynnie zaangażowało się 62,5% parafian. To wspaniałe świadectwo wrażliwości liturgicznej, dbania o jej piękno – to wszystko dla naszego Pana Jezusa Chrystusa – mówi Iwona Szablewska.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję