Bezpośrednią inspiracją do napisania niniejszych rozważań i podzielenia się nimi z Czytelnikiem stały się wypowiedzi dwóch dziewcząt: 20-letniej Marii i 12-letniej Agnieszki [m1]o roli babć w ich życiu.

"Jakie było moje dzieciństwo? Nie wszystko dokładnie pamiętam. Czasami siedząc z babcią przy filiżance gorącej czekolady, słucham jej wspomnień. To ona towarzyszyła mi w moim dorastaniu. A rodzice - no cóż. Owszem - ubierali mnie, żywili, kupowali zabawki. Byli bardzo zabiegani, zapracowani, zmęczeni, by zatrzymać się choć na chwilę i dotrzeć do tego, co było we mnie. Nie mam im tego za złe. Czuję tylko, że brakowało mi z ich strony zainteresowania moimi problemami. Babcia mówiła mi, że byłam wyjątkowo żywym dzieckiem. Dokładnie pamiętam zabawę w dom. To były wspaniałe przeżycia. Mycie ukochanej lalki, przebieranie, karmienie - uwielbiałam to. Patrząc z perspektywy wiem, dlaczego nie rozstawałam się z moją lalką - Amelą. Próbowałam dać jej to, czego mi brakowało ze strony rodziców. I tu znowu ukłon w stronę babci. To ona starała się zrekompensować mi ich brak w jak najlepszy sposób, co jej się udawało. Powtarzała, że rodzice dużo pracują ze względu na mnie. W szkole czułam się swobodnie. Bardzo cieszyły mnie sukcesy jakie odnosiłam w nauce. Zdarzało się, że nie zawsze miałam możliwość podzielenia się swoimi wynikami w domu z rodzicami. Pożegnanie szkoły podstawowej to koniec pewnego etapu w moim życiu, pojawiły się zmiany w moim zachowaniu. Preferowałam samotność. Było mi z tym dobrze. Prawdziwy kontakt z rodzicami w tym czasie był już niemożliwy. Ale była jeszcze babcia. Najwspanialsza osoba na świecie. Babcia też mnie teraz potrzebowała. A ja, o ironio, miałam coraz gorsze samopoczucie. Odnosiłam wrażenie, że spada poziom mojej inteligencji, wspaniałomyślności, towarzyskości, poczucia humoru. Zaczęłam zrażać do siebie przyjaciół, zniechęcać dorosłych, nauczycieli. Parząc na swoje przeżycia z perspektywy czasu, zdaję sobie sprawę z tego, iż było to normalne zjawisko okresu dorastania. W momencie, kiedy zachodziły te zmiany, nie było to takie oczywiste. Przeżywałam głęboki kryzys. Zaczęłam nawet palić papierosy. Oczywiście w ukryciu, ale babci się do tego przyznałam. Ona wiedziała o mnie wszystko".

Z kolei wypowiedź 12-letniej Agnieszki o swojej babci: " Osobiście znam tylko jedną osobę, która posiada umiejętność słuchania ludzi. Jest nią moja babcia. Zawsze ma dla mnie czas i doradzi mi, co jest lepsze. Ta umiejętność pomaga w życiu. Pozwala jednoczyć ludzi i wymieniać poglądy. Uważam, że w XX wieku został wytępiony " gatunek ludzi" o takim usposobieniu. Wszyscy dorośli są zabiegani i pędzą za pieniędzmi. Nie mają czasu na wysłuchanie innych".

Biorąc pod uwagę powyższe przykłady, chciałabym zwrócić uwagę na to, że babcie w życiu obydwu dziewcząt były tymi osobami, które miały czas, wspomagały dobrą radą czy też towarzyszyły w podejmowaniu decyzji. Potocznie uważa się, że osoby starsze przyjmują na ogół postawę bardziej tolerancyjną, łagodną i pojednawczą w odniesieniu do otaczających nas zjawisk. Często babcie nie tyle interesują się sobą, ile wykazują troskę o młode pokolenie, dzieląc się z wnukami własnymi kompetencjami i miłością. Stanowią więc dla młodych oparcie i w dużej mierze źródło stabilności w zmieniającym się świecie. Aktywność ta jest wyrazem ich specyficznego, wewnętrznego usposobienia ukształtowanego przez wydarzenia życiowe. Przyjmując taką postawę osoby starsze mogą doświadczać samospełnienia się, a poprzez to odnaleźć klucz do realizacji optymalnego i zdrowego rozwoju.

Warto zastanowić się w jakiej atmosferze wychowujemy dzieci. Może skłoni nas do refleksji tekst anonimowego autora pt. Czym dziecko żyje, tego się nauczy: "Jeśli dziecko żyje w atmosferze krytyki, uczy się potępiać. Jeśli dziecko doświadcza wrogości, uczy się walczyć. Jeśli dziecko musi znosić kpiny, uczy się nieśmiałości. Jeśli dziecko jest zawstydzane, uczy się poczucia winy. Jeśli dziecko żyje w atmosferze tolerancji, uczy się być cierpliwym. Jeśli dziecko żyje w atmosferze zachęty, uczy się ufności. Jeśli dziecko jest akceptowane i chwalone, uczy się doceniać innych. Jeśli dziecko żyje w atmosferze uczciwości, uczy się sprawiedliwości. Jeśli dziecko żyje w poczuciu bezpieczeństwa, uczy się ufności. Jeśli dziecko żyje w atmosferze aprobaty, uczy się lubić siebie. Jeśli dziecko żyje w atmosferze akceptacji i przyjaźni, uczy się tego, jak znaleźć miłość w świecie".