W roku 2000 - Roku Wielkiego Jubileuszu Chrześcijaństwa - Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Serca Jezusa obchodzi swój jubileusz - 200 lat istnienia. SacreM Coeur, jak popularnie się mówi, powstało 21 listopada 1800 r. w Paryżu i ta francuska nazwa utrwaliła się ze względu na międzynarodowość Zgromadzenia, pomagając przy tym odróżnić je od innych instytutów poświęconych Sercu Chrystusa. "To małe zgromadzenie jest całkowicie poświęcone chwale Najświętszego Serca Jezusa i rozszerzaniu Jego czci" - napisała na początku Konstytucji założycielka - św. Magdalena Zofia Barat (1779-1865, kanonizowana w 1925 r.). Dlatego charyzmat, jaki pozostawiła w spadku tym, które poszły jej śladem, urzeczone miłością Najpiękniejszego z synów ludzkich, łączy nierozdzielnie uwielbianie Boga, który jest Miłością, z posłannictwem wychowawczym. Wielka, osobista i wyłączna miłość Chrystusa przemienia się w miłość powszechną wszystkich Jego braci i sióstr. Zgromadzenie pokornie pragnie być sercem Boga w sercu świata.
Wszystko zaczęło się w ów mglisty listopadowy poranek w Paryżu, gdy w ukrytym, urządzonym w mansardzie domu, oratorium - w mieście obezwładnionym strachem w obliczu terroru rewolucji - cztery młode kobiety poświęciły się Sercu Jezusa. Rok później prowadziły już w Amiens pensjonat (szkołę z internatem) dla dziewcząt i bezpłatną szkołę ludową dla dzieci warstw pracujących. W 1806 r. Zgromadzenie miało już pięć domów, a Magdalena Zofia została wybrana dożywotnią przełożoną generalną.

Urodziła się w Joigny w Burgundii i dzięki starszemu o 11 lat bratu otrzymała niezwykłe jak na owe czasy wykształcenie. Ludwik przerobił z nią bowiem program kolegium dla chłopców i program seminarium duchownego, a po wyświęceniu na kapłana stał się jej spowiednikiem i kierownikiem na drodze do Boga. W 1795 r. zabrał siostrę do Paryża, gdzie włączył się w odbudowywanie życia religijnego stolicy. Tak poznał o. Józefa Varin ze Zgromadzenia Ojców Serca Jezusa, powstałego z myślą przedłużenia skasowanego Towarzystwa Jezusowego. Ojciec Varin powrócił z wygnania, pragnąc służyć swej ojczyźnie, najstarszej córze Kościoła, która po epoce oświecenia i krwawym dziele rewolucji prezentowała w najlepszym razie religijną obojętność, jeśli nie wrogość i negację, a prześladowania księży i zamknięte przez 10 lat seminaria duchowne pozbawiły ją duszpasterzy. Zdając sobie sprawę z doniosłej roli kobiety w dziele wychowania społeczeństwa, jego powrotu do Boga, myślał o założeniu zgromadzenia żeńskiego, poświęconego Sercu Chrystusa i pracy wychowawczej. Magdalena Zofia okazała się kamieniem węgielnym przygotowanym przez Boga na zrealizowanie tego zamysłu. Rozumiała doskonale, że tylko chrześcijańska żona i matka może zamienić ognisko rodzinne w środowisko Boże, które wpływa na postawę mężczyzny i kształtuje dzieci, wychowuje je na odpowiedzialnych członków Kościoła i ludzkiej społeczności. Wykształcenie teologiczne, filozoficzne, humanistyczne, jakie otrzymała, oraz serce wypełnione ogniem Bożej miłości sprawiły, że powstało dzieło, które trwa już dwa wieki i trwać będzie nadal dzięki swej aktualności: Bóg bowiem nigdy nie przestanie być MIŁOŚCIĄ, a dążenie do pomnożenia szeregów Jego czcicieli w duchu i w prawdzie nie jest sprawą przeszłości. Ewangelia to zawsze "tu i teraz".
Św. Magdalena Zofia wskazała swym córkom drogę zjednoczenia się z Sercem Jezusa, a dla pensjonatów opracowała Plan nauk - oparty na zasadach wiary program wychowywania uwzględniający stosunek do Boga, ludzi i świata, rozwój umysłu i serca, odpowiedzialność za ewangelizowanie tak najbliższego środowiska, jak i całej kultury. Gdy dzisiaj czytamy Konstytucje czy Plan nauk - widzimy, do jakiego stopnia św. Magdalena Zofia była prekursorem soborowej konstytucji Gaudium et spes.

W chwili śmierci Założycielki (w Paryżu, 25 maja 1865 r.) Zgromadzenie liczyło 89 domów i 3500 zakonnic pracujących w 15 krajach Europy, Afryki i obu Ameryk, w tym 84 domy prowadziły pensjonaty, a 74 - bezpłatne szkoły ludowe. Wychowywało się w nich 3700 dziewcząt i 5700 ubogich dzieci. W Polsce istniały wówczas dwa domy - we Lwowie, otwarty w 1843 r. i zamknięty w 1946 r., oraz w Poznaniu, założony w 1857 r. i zlikwidowany przez pruski Kulturkampf w 1873 r.
Dzisiaj Zgromadzenie ma domy na wszystkich kontynentach świata i prowadzi instytuty naukowo-wychowawcze na wszystkich poziomach - od przedszkoli do uniwersytetów. W duchu posoborowego aggiornamento poszerzyło rozumienie swego wychowawczego posłannictwa: pragnie wychowywać do wiary w Boga Miłującego i pracuje nie tylko we własnych instytucjach, ale i otwiera małe wspólnoty w slumsach, favelach czy w afrykańskim buszu, by być bliżej małych, ubogich, zepchniętych na margines życia, by pomóc kobietom w krajach Trzeciego Świata. Angażuje się także w nauczanie w szkolnictwie państwowym, w dzieło rekolekcji i grup modlitwy, w ewangelizację kultury przez mass media czy słowo pisane. W Polsce ma domy w Warszawie, Poznaniu, Pobiedziskach, Gdyni, Tarnowie, Sosnowcu, Zakopanem, prowadzi domy akademickie, liceum i gimnazjum, przedszkole. Kilka Polek pracuje w Afryce: 3 w Kongo, 3 w Czadzie i 1 w Ugandzie.
W związku ze swym jubileuszem prowincja polska organizuje w dniach 17-19 listopada br. (w Ignacjańskim Centrum Formacji Duchowej, ul. Tatrzańska 35, 81-313 Gdynia) otwartą sesję rekolekcyjną poświęconą duchowości św. Magdaleny Zofii Barat.
Jubileuszowa Kapituła Generalna w Amiens - kolebce Zgromadzenia (12 lipca-20 sierpnia br.) - poświęciła swe obrady nowemu spojrzeniu na posłannictwo wychowawcze jako przestrzeń i drogę do głoszenia miłości Serca Jezusa.
Zakładając na przełomie stuleci, w 1800 r., Zgromadzenie SacreM Coeur, Magdalena Zofia Barat odczytała znaki czasu i dała odpowiedź na wołanie swojej epoki. Okazuje się, że można i trzeba dać tę samą odpowiedź na przełomie tysiącleci. Można i trzeba przekonać człowieka Trzeciego Tysiąclecia, że Bóg jest Miłością. Nauczyć go postawy uwielbienia, owego "Któż jak Bóg!" Michała Archanioła w odpowiedzi na lucyferowskie "Nie będę służył!". Nauczyć aktywnego współczucia dla wszystkich, którzy żyją w nędzy i nieszczęściu. Zachęcać do pojednania w rodzinie ludzkiej i jednoczenia wszystkich serc w Sercu Boga.
Tak rozumieją swoje zadania siostry ze Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa (RSCJ). Ale właściwie jest to zadanie dla każdego, kto został ochrzczony w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, i powołany do zajęcia miejsca w Mieście Świętym - Jerozolimie Niebieskiej.