Kolejna Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy wyzwoliła wiele energii skierowanej na pomoc potrzebującym dzieciom. Nieomal wszyscy wypowiadali się o niej entuzjastycznie, a szczególnie o celu, jakim było zebranie pieniędzy na sprzęt medyczny dla chorych dzieci. W tym czasie o dzieciach i ich potrzebach mówiło się ciepło i z zatroskaniem. Głos zabierali politycy różnych opcji, bo przecież problemy dzieci powinny być wspólnym ważnym zadaniem ponad wszelkimi podziałami.
Czy tak jednak jest w istocie? Pewnie nieładnie kogokolwiek podejrzewać, że nie troszczy się o dzieci, fakty jednak jednoznacznie wskazują, że mamy do czynienia z ogromem hipokryzji.
Jak bowiem inaczej nazwać sytuację, gdy bez większego namysłu naprawę finansów publicznych podjęto głównie kosztem dzieci. Rozumiem, że to o wiele łatwiejsze niż zredukowanie funduszy na przemysł zbrojeniowy czy na niepotrzebną i kosztowną reformę służb specjalnych, czy na również kosztowne cofanie reformy edukacji. Małe dzieci nie potrafią protestować. Starsze dzieci - studenci upomnieli się o swoje i wyszli na ulice w obronie tylko swoich ulg na przejazdy. Szkoda, że w odruchu solidarności z młodszymi nie zechcieli powalczyć np. o pozostawienie w spokoju urlopów macierzyńskich.
Dowiadujemy się, że na wydatkach społecznych, głównie kierowanych na dzieci, zaoszczędzono ok. 2,5 mld złotych. Oto, jakie podjęto decyzje godzące w dzieci:

o 10 tygodni skrócono urlop macierzyński, co dla wielu dzieci oznacza brak matki przez wiele godzin w ciągu dnia i uniemożliwienie karmienia piersią, a w tym okresie rozwoju jest to dla fizycznego i emocjonalnego zdrowia dzieci najważniejsze. Zdrowie matki i czas na powrót matki po porodzie do pełni sił są niezwykle ważne, również dla niemowlęcia;

zlikwidowano zasiłek porodowy, który na ogół matki przeznaczały na potrzeby swoich nowo urodzonych dzieci;

zlikwidowano pomoc dla biednych kobiet w ciąży, co odbije się na zdrowiu ich samych oraz na zdrowiu i rozwoju ich nie urodzonych jeszcze dzieci;

drastycznie ograniczono krąg uprawnionych do otrzymywania zasiłku rodzinnego oraz zasiłku okresowego, gwarantowanego dla kobiet opiekujących się dzieckiem po utracie zasiłku dla bezrobotnych;

zmniejszono krąg uprawnionych do zasiłku stałego z tytułu opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym;

zmieniono zasady przyznawania zasiłku pielęgnacyjnego bez wprowadzenia okresu przejściowego, co powoduje, że liczni chorzy nie mogą obecnie z niego korzystać;

ograniczono dostępność do funduszu alimentacyjnego, obniżając kryterium dochodowe na członka rodziny z 1154 do 612 zł, które umożliwia uzyskiwanie wsparcia funduszu;

podwyższono podatek VAT na artykuły dziecięce.
Po tych drastycznych cięciach pojawił się wielki szum propagandowy, dotyczący rzekomo nowego programu dożywiania dzieci w szkołach. Rząd przeznaczył na ten cel w roku bieżącym ok. 160 mln zł. Tymczasem program ten był realizowany także w latach ubiegłych, np. w 2000 r. wydano na ten cel prawie 160 mln zł. Może niektórzy powinni zastanowić się nad tym, czy uczciwe jest demonstracyjne deklarowanie troski o dzieci, gdy w rzeczywistości albo nic się nie robi, albo podejmowane są decyzje godzące w dobro dzieci. Tym bardziej, że już słychać zapowiedzi kolejnych propozycji: legalizacji zabijania dzieci poczętych czy zamiany edukacji prorodzinnej na edukację seksualną.

Przewodniczący Komisji Rodziny Sejmu III Kadencji