Częstochowski akademik - przedmiot stałych anegdot ludzi nie tylko "z branży", miejsce gdzie skupia się nieoficjalne życie studentów, gdzie doba nie ma ustalonej liczby godzin, a o pojęciu " cisza nocna" nikt nie słyszał - został moim nowym domem na okrągłe pięć lat. Wyrwany z "głębokiego buszu", obarczony balastem prowincjonalności przekroczyłem próg "Malucha", wrastając przez lata w jego atmosferę. Jak wielkie szczęście stało się moim udziałem, uświadamiam sobie dopiero teraz, kiedy okres mojej akademickiej przygody zbliża się do nieuchronnego końca. Dziś mogę powiedzieć, że widziałem rzeczy, o których nie śniło się filozofom, poznałem mnóstwo wspaniałych ludzi, mam kilku sprawdzonych przyjaciół, a obserwacje, które poczyniłem, a którymi chciałbym się z wami dzielić, wzbogaciły moje człowieczeństwo.

Agnieszka Osiecka pisze o "snujących się po ulicach okularnikach", co to mają poważne oblicza, wzrok utkwiony w ziemię i poza biblioteką świata nie widzą. Taki student-intelektualista jest idealnym przykładem samokształcenia, ceni wiedzę samą w sobie i ma świadomość własnego statusu społecznego, mimo że niejednokrotnie cierpi głód. Ta piękna wizja niestety w dzisiejszych czasach spełnia się coraz rzadziej, choć widuję jeszcze ludzi w czytelniach, szczególnie przed sesją. Dziś studiowanie nie polega na kształtowaniu własnego charakteru, uczeniu się, by zrozumieć świat, by dociekać prawdy, ale na zdobywaniu tytułu magistra z "przepychania się przez życie łokciami" lub "dążenia do celu po trupach".

Obrazek 1

Wchodzę rano do futurystycznej auli Wydziału Zarządzania i widzę obrazy rodem z paryskiego pokazu mody (chyba nigdy nie pozbędę się kompleksu niższości): chłopaków w stylowych garniturach - oficjalnie albo na luzie - w firmowych dżinsach, koniecznie z nażelowanymi grzywkami, dziewczyny w sukniach wieczorowych, zakamuflowane ostrym makijażem, doskonale zasłaniającym młodość, w butach na koturnach tak wysokich, że każdy krok zdaje się być przyczyną ich wielkiego cierpienia.

Nowi Polacy z narzuconą maską cywilizacji pieniądza, w ich ruchach widać nieporadność, jeszcze się biedacy nie nauczyli tak wyglądać. Rodzima, wyrośnięta "bananowa młodzież". Wiemy dokładnie jak korzystać z życia. Uczymy się, by wejść w bezwzględne tryby kapitalizmu. Musimy być młodzi, "inteligentni użytkowo", najlepiej o miłej aparycji, znać języki i obsługiwać komputer. Skazani na sukces w dobie bezrobocia. Ktoś porozdawał już nasze karty, poprzydzielał role - albo idziesz z nami, albo zostajesz w tyle. Tu nie ma miejsca dla słabeuszy.

Z każdym dniem akademik "Maluch" oplata coraz to szczelniej sieć internetu. Tendencyjny obserwator mógłby doszukać się w tym symbolu, ale...

Obrazek 2

W pokoju ziejącym barwami jak sala kinowa siedzi długowłosa dziewczyna. Z twarzą wlepioną w ekran, ze słuchawkami na uszach wali w jakieś wirujące stworki, najzupełniej nie zauważając, co dzieje się dokoła. Chwilowo przebywa w rzeczywistości wirtualnej, a przecież teraz właśnie powinna czytać książkę, pisać wiersz albo po prostu uśmiechem rozkochiwać w sobie chłopaków z Wydziału Elektrycznego, gdzie to kobiece widoki są zdarzeniami tej miary co pustynne deszcze.

Stwierdzam z całą stanowczością: kult komputera wrósł już tak dalece w naszą świadomość, że maszyna ta w istocie swej przecież nieszkodliwa, szczególnie wśród tzw. "środowisk niezwiązanych", zyskała miano panaceum na wszystko. Już nie trzeba myśleć - komputer proponuje gotowe rozwiązania, już nie trzeba wertować książek - można sobie " ściągnąć z internetu", już nie trzeba mieć przyjaciół - można "poczatować" na IRC´u. W pocie czoła, gdy tylko mam okazję, obalam więc mit komputera, tłumacząc z wielkim mozołem np. mojej babci, że "to" wcale nie jest inteligentne i w ogóle nie myśli.

Obrazek 3

Po całym dniu zmęczony wracam do pokoju. Siadam na zakurzonym parapecie, rozkoszując się widokiem częstochowskiej panoramy. Ostatnie blaski zachodzącego słońca są balsamem dla mojej steranej powszedniością duszy. W klubie "Filutek" rozpoczyna się dyskoteka, młodzi bon vivant ciągną tłumnie. Słychać miarowy rytm muzyki.

Gdzieś w dole dostrzegam niepozorną sylwetkę przemieszczającą się szybko po wybrukowanym chodniku. Poznaję, to Grzesiek z szóstego jak co wieczór idzie na Apel, by dziękować za wszystko Jasnogórskiej Pani. Ecce homo.