Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego przypomina nam podstawową prawdę, która wynika z naszej chrześcijańskiej wiary: Bóg przygotował człowiekowi miejsce, przygotował je w niebie.

Nasza ojczyzna jest w niebie

To wyjątkowe i szczególne „miejsce”. Nie jest ono jakimś kosmicznym miejscem poza gwiazdami, jest czymś większym. Niebo jest obecnością – obecnością człowieka w Bogu. Ta obecność człowieka – istoty cielesno-duchowej – ma swą podstawę we wzajemnym przenikaniu się człowieczeństwa i Bóstwa w Jezusie Chrystusie, który jest nieustającym otwarciem się Boga ku człowiekowi. On sam jest więc tym, co nazywamy „niebem”, ponieważ – jak pisze Benedykt XVI – „niebo nie jest jakąś przestrzenią, lecz Osobą Tego, w którym Bóg i człowiek na zawsze trwają nierozłącznie”. Powołując nas do istnienia, Bóg widział nas już w swoim świecie. Od samego początku naszego przyjścia na świat Pan Bóg widzi nas już w niebie wraz ze sobą. To nie jest tak, że jesteśmy więźniami czasu i miejsca, zanurzonymi bez reszty w świecie materii i czasu, który kiedyś dobiegnie końca. Bóg widzi nas u siebie od samego początku. To dlatego do nas mówi, że nasza ojczyzna jest w niebie. Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, że niebo jest sposobem istnienia, nie jest zatem gdzie indziej, lecz ponad nami. Podobnie Bóg nie jest gdzie indziej, lecz ogarnia wszystko (por. KKK 2794). Zdajemy sobie sprawę z tego, że niebo wymyka się naszym określeniom i nie jest podobne do niczego, co da się zaobserwować naszymi ludzkimi zmysłami.