„Cnota cierpliwości jest nam wspólna z Bogiem. Pochodzenie i wielkość cierpliwości wywodzą się od Boga Stwórcy. Tam zaczyna się cierpliwość, tam bierze początek jej jasność i godność. Rzecz, która jest Bogu droga, zasługuje na miłość człowieka; zalecone jest dobro, które kocha majestat Boży. Jeśli Bóg jest dla nas cierpliwym Panem i Ojcem, naśladujmy cierpliwość zarówno Pana, jak i Ojca, bo wypada, by słudzy byli posłuszni, a nie przystoi, by synowie byli zwyrodniali. Jakaż wielka jest w Bogu cierpliwość, że On znosząc obelgi sprawił, że zarówno nad dobrymi, jak i nad złymi rodzi się dzień i wstaje światło słońca”.